poniedziałek, 12 października 2009
manic depression. (zaburzenie maniakalno-depresyjne).
Zaburzenie afektywne dwubiegunowe (zaburzenie maniakalno-depresyjne, psychoza maniakalno-depresyjna, cyklofrenia lub potocznie i błędnie depresja dwubiegunowa) – zaburzenie psychiczne charakteryzujące się cyklicznymi, naprzemiennymi epizodami depresji, hipomanii, manii, stanów mieszanych i stanu pozornego zdrowia psychicznego. Obecnie nazwy "psychoza maniakalno-depresyjna" nie używa się i powoli się z niej rezygnuje na rzecz pojęcia "zaburzenia afektywne dwubiegunowe".
Przyczyny:
Przyczyna tej choroby nie jest znana, najpopularniejsze tezy zaliczają do czynników mogących być bodźcem jej rozwoju[potrzebne źródło]:
* tzw. trudne dzieciństwo,
* neurotyczne przeżycia (zwłaszcza w okresie dojrzewania),
* wysoką podatność na stres,
* silną traumę,
* nieumiejętność wyrażania uczuć, zwłaszcza "duszenie w sobie" negatywnych emocji,
Inne teorie zakładają, że choroba:
* ma podłoże genetyczne (według niektórych ocen jest to tylko czynnik zwiększający ryzyko zachorowania)
* jest efektem złej pracy neuroprzekaźników
* jest efektem urazów i mikrourazów mózgu
* ma przyczyny w wadach rozwoju płodu
Choroba ta dotyka równie często kobiety, co mężczyzn. Wyróżnia się cztery podtypy zaburzeń afektywnych dwubiegunowych:
* typ I, w którym występują wyraźne i silne epizody maniakalne
* typ II, w którym pełna mania występuje niezwykle rzadko, występuje natomiast hipomania
* typ III cyklotymia, w której pojawiają się prawie wyłącznie łagodne postaci hipomanii i subdepresji, co dla otoczenia i chorego może sprawiać wrażenie zwykłych cech charakteru.
* typ niesprecyzowany, który w wywiadzie i obserwacji nie daje się zakwalifikować jako żaden z powyższych.
Zdiagnozowanie zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu I jest zazwyczaj nagłe i nie budzące wątpliwości, gdyż zwykle pierwszy epizod ma charakter manii (wyraźne objawy mogą rozwinąć się w ciągu kilku godzin lub dni). Bardzo często już po zdiagnozowaniu rodzina lub najbliżsi chorego dostrzegają pozornie nieistotne wcześniej zdarzenia, zachowania, traktowane przed diagnozą jako "dziwactwa", dziecięca wyobraźnia lub problemy okresu dojrzewania jako wcześniejsze symptomy rodzącej się choroby.
Znacznie bardziej problematyczna jest poprawna diagnoza zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu II, gdyż pacjenci i otoczenie w wywiadzie i bardzo często lekarze podczas obserwacji mylą epizody hipomanii z normalnym, produktywnym funkcjonowaniem. W takiej sytuacji stawiana diagnoza brzmi "nawracająca depresja" i podjęta farmakoterapia antydepresantami pogarsza tylko stan pacjenta: skracają się okresy przejścia depresja/hipomania, odpowiednio fazy pogłębiają się, oraz nierzadko pojawiają się bardzo silne fazy manii i stany mieszane. Przeciętny okres pomiędzy pojawieniem się pierwszych objawów zaburzenia afektywnego dwubiegunowego a postawieniem poprawnej diagnozy jest na całym świecie dość podobny i wynosi około 10 lat.
Pierwszy atak choroby ma miejsce najczęściej między dwudziestym a trzydziestym rokiem życia, ale znacząca część dotkniętych tą chorobą pierwsze epizody ma już nawet w wieku 10 lat.
Długość epizodu waha się zazwyczaj od kilku dni do kilku miesięcy, przy czym epizod depresyjny ma zazwyczaj dłuższy przebieg (może trwać nawet kilka lat). Występuje również postać szybkozmienna, w której przejścia mania/depresja mogą następować nawet kilka razy do roku. Natomiast w stanach mieszanych, kiedy jednocześnie występują objawy manii i depresji, widoczny na zewnątrz dominujący nastrój manii lub depresji może nagle zmieniać się nawet kilka lub kilkanaście razy na dobę.
Przebieg:
Gwiaździsta noc Vincenta van Gogha z 1889. Charakterystyczny, rozmyty i wibrujący styl malarza mógł być efektem przechodzenia artysty przez etapy manii choroby afektywnej dwubiegunowej.
Choroba dwubiegunowa jest dla chorego niezwykle wyniszczająca, często uniemożliwia kontynuację pracy, utrzymania znaczących relacji. Bardzo często towarzyszy jej nadużywanie alkoholu. Bardzo wysoki jest także wskaźnik samobójstw i prób samobójczych wśród osób cierpiących na zaburzenie maniakalno-depresyjne (wyższy niż wśród osób cierpiących na chorobę afektywną jednobiegunową).
Faza maniakalna charakteryzuje się wzmożoną aktywnością psychoruchową, bezsennością, szałem twórczym, gonitwą myśli (podobnymi do hiperaktywności wywołanej silnymi środkami psychoaktywnymi, np. amfetaminą), urojeniami, zawyżoną samooceną, zazwyczaj przekonaniem o własnej poczytalności (co w połączeniu z urojeniami często prowadzi do agresji przeciw osobom "wmawiającym" choremu zaburzenia psychiczne). Depresyjny komponent choroby dwubiegunowej przypomina depresję jako osobną jednostkę chorobową, ale jej przebieg jest zwykle cięższy.
Zewnętrzne wyzwalacze:
Zaburzenia nastroju w przebiegu choroby mają charakter endogenny, to znaczy nie wynikają z przyczyn zewnętrznych, ale z błędnego funkcjonowania mózgu, zaburzenia produkcji lub przyswajania neuroprzekaźników etc. Ponieważ następuje pełne, dwukierunkowe sprzężenie między psychiką człowieka i funkcjonowaniem centralnego układu nerwowego, możliwe jest pobudzenie faz choroby przez czynniki zewnętrzne, tzw. wyzwalacze.
Chorzy na zaburzenie afektywne dwubiegunowe są szczególnie narażeni na długotrwałe fazy depresji wywołane silnymi negatywnymi bodźcami, takimi jak: śmierć bliskiej osoby, rozstanie, niepowodzenia w życiu osobistym czy zawodowym. Także nadużywanie substancji psychoaktywnych (alkohol, narkotyki, leki), które u zdrowego człowieka wywołują kilkudniowy okres depresji, u chorego na zaburzenie afektywne dwubiegunowe mogą spowodować pełną, długotrwałą kliniczną depresję.
Odwrotna zależność również istnieje. Silne pozytywne emocje takie jak nowa praca, nowa szkoła, nowa miłość, poważne osiągnięcia zawodowe, sukcesy w życiu osobistym, narodziny potomka mogą spowodować, wyzwolić epizod hipomanii czy manii, który dalej ma już normalny przebieg typowy dla zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.
U chorych ze skłonnościami do stanów mieszanych będących reakcjami na wyżej wymienione wyzwalacze mogą być odpowiednie stany mieszane: dysforyczna mania w odpowiedzi na wyzwalacze pozytywne i pobudzona depresja w odpowiedzi na wyzwalacze negatywne.
Leczenie:
W leczeniu epizodów depresyjnych i maniakalnych stosuje się odpowiednio leki przeciwdepresyjne i przeciwpsychotyczne. W profilaktyce nawrotów zaburzeń afektywnych stosuje się leki stabilizujące nastrój (normotymiczne): sole litu (w Polsce węglan litu), walproiniany, karbamazepinę i lamotryginę.
Optymalizacja leczenia stabilizatorem nastroju bywa również wystarczająca do opanowania epizodów afektywnych o niewielkim nasileniu (subdepresja, hipomania). Działanie stabilizujące nastrój wykazują również niektóre neuroleptyki atypowe (szczególnie olanzapina).
Steve Buscemi.
Steven Arthur Buscemi (pronounced /bʊˈʃɛmi/ boo-SHEM-ee; ur. 13 grudnia 1957 w Nowym Jorku, dzielnica Brooklyn) – amerykański aktor filmowy i teatralny pochodzenia włosko-irlandzkiego.
Życiorys:
Jego pierwszą główną rolą był występ w dramacie o tematyce LGBT Parting Glances (1986). Jest członkiem The Wooster Group. Przeważnie jest aktorem drugoplanowym, jednak odniósł też sukces w głównej roli w tragikomedii Ghost World (2001), za którą był nominowany do Złotego Globu oraz zdobył nagrodę Independent Spirit.
Postacie grane przez Buscemiego są przeważnie neurotykami i paranoikami. Quentin Tarantino korzystał z usług Steve'a w prawie wszystkich swoich filmach. Artysta często pojawia się też w filmach braci Coen, przeważnie ginąc w makabryczny lub nieoczekiwany sposób (np. będąc postrzelonym z pistoletu w twarz lub umierając na atak serca podczas walki wręcz).
W roku 2003 wystąpił gościnnie w telewizyjnej kreskówce Simpsonowie, wyświetlanej od wielu lat w telewizji FOX. W 2004 dołączył do obsady serialu Rodzina Soprano jako kuzyn Tony'ego Soprano. Wcześniej brał udział w tym przedsięwzięciu, reżyserując odcinki trzeciego, czwartego i szóstego sezonu.
Buscemi napisał scenariusz, wyreżyserował oraz wystąpił w filmie Trees Lounge w 1996. Wyreżyserował także filmy Animal Factory (2000) i Lonesome Jim (2005).
Był nowojorskim strażakiem w latach 1980-1984. Następnego dnia po zamachach z 11 września, zgłosił się na ochotnika do swojej starej remizy strażackiej, pracując przez tydzień w strefie zero na dwunastogodzinnych zmianach i szukając ocalałych. Unikał kamer i pracował anonimowo.
W kwietniu 2001, podczas kręcenia Domestic Disturbance w Wilmington, Buscemi został ugodzony nożem podczas barowej bójki między Vince'm Vaughnem, scenarzystą Scottem Rosenbergiem a Timothy'm Fogerty'm, sprowokowanej przez tego ostatniego. Został trafiony w głowę, gardło i ramię. Ma bliznę na policzku, którą podczas filmu przykrywał makijaż.
Filmografia:
* Zakochany Paryż (Paris, je t'aime, 2006)
* Wyspa (The Island, 2005)
* Duża ryba (Big Fish, 2003)
* 28 dni (28 Days, 2000)
* Big Lebowski (The Big Lebowski, 1998)
* Armageddon (1998)
* Lot skazańców (Con Air, 1997)
* Fargo (1996)
* Desperado (1995)
* Ostatni żywy bandyta (The Last Outlaw, 1994)
* Pulp Fiction (1994)
* Hudsucker Proxy (1994)
* Wściekłe psy (Reservoir Dogs, 1992)
* Barton Fink (1991)
* Parting Glances (1986)
wtorek, 4 sierpnia 2009
James Nachtwey
James Nachtwey (born 1948) is an influential American photojournalist and war photographer who has been awarded the Overseas Press Club's coveted Robert Capa Gold Medal an unprecedented 5 times. In 2003, he was injured by a grenade in an attack on his convoy while serving as a TIME contributing correspondent in Baghdad, from which he has made a full recovery.
Nachtwey started working as a newspaper photographer in 1976 at the Albuquerque Journal. In 1980, he moved to New York and began working as a freelance photographer. In 1981, Nachtwey covered his first overseas assignment in Northern Ireland illustrating civil strife. He has documented a variety of armed conflicts and social issues, spending time in South Africa, Latin America, the Middle East, Russia, Eastern Europe, the former Soviet Union shooting pictures of war, conflict and famine, and images of socio-political issues (pollution, crime and punishment) in Western Europe and the United States. He currently lives in New York City.
In 1994, Nachtwey was covering the upcoming elections in South Africa, the first non-racial ones in decades. As an associate of the Bang-Bang Club, he was at the scene when Ken Oosterbroek was killed and Greg Marinovich was seriously injured.
Nachtwey had been injured previously in his work, but it was during his extensive coverage of the United States invasion of Iraq that he received his first combat injury. As Nachtwey, along with TIME correspondent Michael Weisskopf rode in the back of a humvee with the United States Army "Tomb Raiders" Survey Platoon, an insurgent threw a grenade into the vehicle. Weisskopf grabbed the grenade to throw it out of the humvee, but it exploded in his hand. Two soldiers were injured in the explosion, along with the TIME journalists. Nachtwey managed to take several photographs of medic Billie Grimes treating Weisskopf before passing out. Both journalists were airlifted to Germany and later to hospitals in the United States. Nachtwey recovered sufficiently to return overseas to cover the tsunami in Southeast Asia of December 26, 2004.[1]
Nachtwey has worked with TIME as a contract photographer since 1984. He worked for Black Star from 1980 until 1985 and was a member of Magnum Photos from 1986 until 2001. In 2001, he was a founding member of the VII Photo Agency.
Nachtwey was present during the September 11, 2001 attacks on the World Trade Center, and produced a well known related body of work. He also compiled a photo essay on the effects of the Sudan conflict on civilians.
Nachtwey photographs have been exhibited throughout Europe and the United States and he has received numerous prizes and awards including the World Press Photo award in 1994. Nachtwey has also been awarded the Overseas Press Club's coveted Robert Capa Gold Medal an unprecedented 5 times, in 1983, 1984, 1986, 1994 and 1998. In 2001, the documentary War Photographer was released, focusing on Nachtwey and his work. Directed by Christian Frei, the film received an Academy Award nomination for best documentary film.
In 2006, Nachtwey was awarded a Heinz Award from the Heinz Family Foundation, which carries a US $250,000 prize, for his body of work. Nachtwey is also one of three winners of the 2007 TED Prize. Each recipient was granted $100,000 and one "world-changing wish" to be revealed at the 2007 TED conference, in Monterey, California. Many members of the TED Community, and a group of world-class companies, have pledged support to help fulfill the wishes. Nachtwey's wish, revealed March 8, 2007, is this: "There's a vital story that needs to be told, and I wish for TED to help me gain access to it and then to help me come up with innovative and exciting ways to use news photography in the digital era."[2] Those who wish to help him will sign an NDA and help him "gain access to a place in the world where a critical situation is occurring and fully document it with photography; set a date to unveil the pictures and find a series of innovative ways to create powerful impact with them, using novel display technologies and the power of the Internet as well as media; and use the campaign to generate resources for organizations that are working to address and transform the situation." Early results of this work have been unveiled at XDRTB.org to document extensively drug-resistant tuberculosis throughout the world.
http://www.jamesnachtwey.com/
Nachtwey started working as a newspaper photographer in 1976 at the Albuquerque Journal. In 1980, he moved to New York and began working as a freelance photographer. In 1981, Nachtwey covered his first overseas assignment in Northern Ireland illustrating civil strife. He has documented a variety of armed conflicts and social issues, spending time in South Africa, Latin America, the Middle East, Russia, Eastern Europe, the former Soviet Union shooting pictures of war, conflict and famine, and images of socio-political issues (pollution, crime and punishment) in Western Europe and the United States. He currently lives in New York City.
In 1994, Nachtwey was covering the upcoming elections in South Africa, the first non-racial ones in decades. As an associate of the Bang-Bang Club, he was at the scene when Ken Oosterbroek was killed and Greg Marinovich was seriously injured.
Nachtwey had been injured previously in his work, but it was during his extensive coverage of the United States invasion of Iraq that he received his first combat injury. As Nachtwey, along with TIME correspondent Michael Weisskopf rode in the back of a humvee with the United States Army "Tomb Raiders" Survey Platoon, an insurgent threw a grenade into the vehicle. Weisskopf grabbed the grenade to throw it out of the humvee, but it exploded in his hand. Two soldiers were injured in the explosion, along with the TIME journalists. Nachtwey managed to take several photographs of medic Billie Grimes treating Weisskopf before passing out. Both journalists were airlifted to Germany and later to hospitals in the United States. Nachtwey recovered sufficiently to return overseas to cover the tsunami in Southeast Asia of December 26, 2004.[1]
Nachtwey has worked with TIME as a contract photographer since 1984. He worked for Black Star from 1980 until 1985 and was a member of Magnum Photos from 1986 until 2001. In 2001, he was a founding member of the VII Photo Agency.
Nachtwey was present during the September 11, 2001 attacks on the World Trade Center, and produced a well known related body of work. He also compiled a photo essay on the effects of the Sudan conflict on civilians.
Nachtwey photographs have been exhibited throughout Europe and the United States and he has received numerous prizes and awards including the World Press Photo award in 1994. Nachtwey has also been awarded the Overseas Press Club's coveted Robert Capa Gold Medal an unprecedented 5 times, in 1983, 1984, 1986, 1994 and 1998. In 2001, the documentary War Photographer was released, focusing on Nachtwey and his work. Directed by Christian Frei, the film received an Academy Award nomination for best documentary film.
In 2006, Nachtwey was awarded a Heinz Award from the Heinz Family Foundation, which carries a US $250,000 prize, for his body of work. Nachtwey is also one of three winners of the 2007 TED Prize. Each recipient was granted $100,000 and one "world-changing wish" to be revealed at the 2007 TED conference, in Monterey, California. Many members of the TED Community, and a group of world-class companies, have pledged support to help fulfill the wishes. Nachtwey's wish, revealed March 8, 2007, is this: "There's a vital story that needs to be told, and I wish for TED to help me gain access to it and then to help me come up with innovative and exciting ways to use news photography in the digital era."[2] Those who wish to help him will sign an NDA and help him "gain access to a place in the world where a critical situation is occurring and fully document it with photography; set a date to unveil the pictures and find a series of innovative ways to create powerful impact with them, using novel display technologies and the power of the Internet as well as media; and use the campaign to generate resources for organizations that are working to address and transform the situation." Early results of this work have been unveiled at XDRTB.org to document extensively drug-resistant tuberculosis throughout the world.
http://www.jamesnachtwey.com/
niedziela, 31 maja 2009
wtorek, 19 maja 2009
Gotye.
Wouter DeBacker (born 21 May 1980, in Bruges, Belgium was raised in Australia).
About Gotye (z jego oficjalnej strony):
Gotye is many things to many people, and, at once, many things to just one person (himself for instance), although, at times, he may be a few things to a few people. At once.
Sometimes, he may mean something to some person or people (and we all know you can fool some people, some of the time) but it must be said: his aim is to fool himself, all of the time. Which he does.
Sometimes
.
…Italics
But seriously… by Phil Collins was an album that informs pretty much all of Gotye’s songwriting to date. Any sounds in his tracks that sound familiar are of course, exactly that.
They come to Gotye in his dreams, and he gathers them round him like little children round a campfire, desperate (although they don’t know it) for visions of a glorious future, where all children (that is, “sounds”) can play (read: “resound”) together harmoniously… in a world where love rules and everyone will gladly lay their body down for the groove.
Is that how they say it these days?
Hmmm…
Variously described as (i) a reclusive hunchback with a penchant for blue cheese and a horrible flatulence problem, (ii) a leading Soviet authority on ancient and early modern Russian political, economic and social history or (iii) a debilitating affliction of the neck (resulting from a childhood inattention to spelling), in actual fact, Gotye is just a young Australian fellow named Wally De Backer who makes music in his bedroom.
But which account do you find more interesting huh? I mean, really!
Boardface (2004) and Like Drawing Blood (2006) are two lps he has released independently. You can buy them directly from the gotye.com web store via credit card/debit card/barter of precious shells. Op shops, of course, also carry a good deal of Gotye stock, albeit alternately credited and in component form.
Oh, and fyi, Aussies should pronounced Gotye as “gore-ti-yeah”, using that inimitably dry and elongated sound they call an “accent”!
Wally can say that because he was born in Belgium (and he speaks English good).
popatrz na słowa tej piosenki:
Hearts A Mess
Pick apart
The pieces of your heart
And let me peer inside
Let me in
Where only your thoughts have been
Let me occupy your mind
As you do mine
You have lost
Too much love
To fear, doubt and distrust
(It’s not enough)
You just threw away the key
To your heart
You don’t get burned
(’Cause nothing gets through)
It makes it easier
(Easier on you)
But that much more difficult for me
To make you see…
Love ain’t fair
So there you are
My love
Your heart’s a mess
You won’t admit to it
It makes no sense
But I’m desperate to connect
And you, you can’t live like this
Love ain’t safe
You won’t get hurt if you stay chaste
So you can wait
But I don’t wanna waste my love
a tu posluchaj tej piosenki!:
About Gotye (z jego oficjalnej strony):
Gotye is many things to many people, and, at once, many things to just one person (himself for instance), although, at times, he may be a few things to a few people. At once.
Sometimes, he may mean something to some person or people (and we all know you can fool some people, some of the time) but it must be said: his aim is to fool himself, all of the time. Which he does.
Sometimes
.
…Italics
But seriously… by Phil Collins was an album that informs pretty much all of Gotye’s songwriting to date. Any sounds in his tracks that sound familiar are of course, exactly that.
They come to Gotye in his dreams, and he gathers them round him like little children round a campfire, desperate (although they don’t know it) for visions of a glorious future, where all children (that is, “sounds”) can play (read: “resound”) together harmoniously… in a world where love rules and everyone will gladly lay their body down for the groove.
Is that how they say it these days?
Hmmm…
Variously described as (i) a reclusive hunchback with a penchant for blue cheese and a horrible flatulence problem, (ii) a leading Soviet authority on ancient and early modern Russian political, economic and social history or (iii) a debilitating affliction of the neck (resulting from a childhood inattention to spelling), in actual fact, Gotye is just a young Australian fellow named Wally De Backer who makes music in his bedroom.
But which account do you find more interesting huh? I mean, really!
Boardface (2004) and Like Drawing Blood (2006) are two lps he has released independently. You can buy them directly from the gotye.com web store via credit card/debit card/barter of precious shells. Op shops, of course, also carry a good deal of Gotye stock, albeit alternately credited and in component form.
Oh, and fyi, Aussies should pronounced Gotye as “gore-ti-yeah”, using that inimitably dry and elongated sound they call an “accent”!
Wally can say that because he was born in Belgium (and he speaks English good).
popatrz na słowa tej piosenki:
Hearts A Mess
Pick apart
The pieces of your heart
And let me peer inside
Let me in
Where only your thoughts have been
Let me occupy your mind
As you do mine
You have lost
Too much love
To fear, doubt and distrust
(It’s not enough)
You just threw away the key
To your heart
You don’t get burned
(’Cause nothing gets through)
It makes it easier
(Easier on you)
But that much more difficult for me
To make you see…
Love ain’t fair
So there you are
My love
Your heart’s a mess
You won’t admit to it
It makes no sense
But I’m desperate to connect
And you, you can’t live like this
Love ain’t safe
You won’t get hurt if you stay chaste
So you can wait
But I don’t wanna waste my love
a tu posluchaj tej piosenki!:
środa, 13 maja 2009
Riceboy Sleeps.
Riceboy Sleeps is an artistic collaboration between Jón Þór Birgisson (singer for the Icelandic post-rock band Sigur Rós) and his boyfriend Alex Somers. Not only do they make visual art, but they also create ambient music.[1] The music tends to be more ethereal and experimental than that of Sigur Rós.
Visual Art.
Riceboy Sleeps began as a Sigur Rós side project around 2003. On November 24, 2006, they released their first picture book with the same name as their project.One thousand hand-numbered editions were produced, and only available in Iceland. However, they released a second edition in July 2007, but it was not hand-numbered.
To spread the word of the book's publishing, Somers and Birgisson held an art exhibition at Gallery Turpentine in Reykjavík, Iceland.In August 2007, they went to Arkansas to hold their first exhibit outside of Iceland. In October of the same year, they held a third exhibit at Melbourne International Arts Festival and were part of the Sequences Art Festival in Reykjavík.
Music.
The two have released two singles: "All the Big Trees" and "Daníell in the Sea."
They also contributed the song "Happiness" to the Dark Was the Night charity compilation album produced by Aaron and Bryce Dessner of The National.
Their debut album Riceboy Sleeps will be released in Europe on July 20 2009.
Visual Art.
Riceboy Sleeps began as a Sigur Rós side project around 2003. On November 24, 2006, they released their first picture book with the same name as their project.One thousand hand-numbered editions were produced, and only available in Iceland. However, they released a second edition in July 2007, but it was not hand-numbered.
To spread the word of the book's publishing, Somers and Birgisson held an art exhibition at Gallery Turpentine in Reykjavík, Iceland.In August 2007, they went to Arkansas to hold their first exhibit outside of Iceland. In October of the same year, they held a third exhibit at Melbourne International Arts Festival and were part of the Sequences Art Festival in Reykjavík.
Music.
The two have released two singles: "All the Big Trees" and "Daníell in the Sea."
They also contributed the song "Happiness" to the Dark Was the Night charity compilation album produced by Aaron and Bryce Dessner of The National.
Their debut album Riceboy Sleeps will be released in Europe on July 20 2009.
wtorek, 12 maja 2009
nick cave
Nick Cave a właściwie Nicolas Edward Cave (ur. 22 września 1957 w Warracknabeal w Australii[1]), muzyk, poeta, pisarz i aktor.
Założyciel i członek The Boys Next Door – zespołu, który w późnych latach siedemdziesiątych zmienił nazwę na The Birthday Party. W 1984 The Birthday Party uległo rozwiązaniu, a dwóch jego członków – Nick Cave i Mick Harvey założyło grupę Nick Cave and the Bad Seeds. Pozostałymi muzykami zakładającymi tę grupę byli Blixa Bargeld, gitarzysta w Einstürzende Neubauten, Barry Adamson i Hugo Race. Inspiracją dla tekstów wykorzystanych na płycie była ówczesna dziewczyna Nicka Cave'a, Anita Lane, która została podana jako członkini zespołu (w istocie nie miała ona żadnego muzycznego wkładu w tą płytę).
Przez ponad 20 lat istnienia, zespół Nick Cave and the Bad Seeds osiągnął znaczący sukces komercyjny, a niektóre ich utwory – w szczególności Where the Wild Roses Grow z płyty Murder Ballads, zaśpiewany przez Cave'a w duecie z Kylie Minogue – stały się światowymi przebojami.
W chwili obecnej, spośród założycieli zespołu ostał się jedynie on. Ostatni z pozostałych, Blixa Bargeld, odszedł w 2003, aby skupić się na pracy w Einstürzende Neubauten, a Mick Harvey opuścił zespół w 2009 roku z powodów osobistych oraz różnicy zdań w kwestiach muzycznych.
Nick Cave wraz z kilkoma osobami ze składu The Bad Seeds (Warren Ellis, Martyn Casey, Jim Sclavunos) założył poboczny projekt Grinderman i w 2007 roku wydał pod szyldem tego zespołu płytę ("Grinderman").
W 1989 napisał i wydał książkę Gdy oślica ujrzała anioła.
Albumy Nicka Cave'a nagrane z The Bad Seeds:
1984 – From Her to Eternity
1985 – The Firstborn Is Dead
1986 – Kicking Against the Pricks
1986 – Your Funeral, My Trial
1988 – Tender Prey
1990 – The Good Son
1992 – Henry's Dream
1993 – Live Seeds
1994 – Let Love In
1996 – Murder Ballads
1997 – The Boatman's Call
1998 – The Best of
2001 – No More Shall We Part
2003 – Nocturama
2004 – Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus
2005 – B-Sides & Rarities
2008 – Dig, Lazarus, Dig!!!
Albumy nagrane z projektem Grinderman:
2007 – Grinderman
Inne albumy z udziałem Nicka Cave'a:
1999 – Nick Cave i przyjaciele W moich ramionach
Książki [edytuj]
And the Ass Saw the Angel – Nick Cave (1989) ISBN 1-880985-72-1
King Ink – Nick Cave (1988) ISBN 1-880985-08-X
King Ink II – Nick Cave (1997) ISBN 2-84261-053-9
The Pocket Canons Bible Series: Authorised King James Version: The Gospel According to Mark: Introduction – Nick Cave (1998) ISBN 0-86241-796-1
Complete Lyrics – Nick Cave (2001) ISBN 0-14-100515-7
Nagrody i wyróżnienia [edytuj]
2007 ARIA Awards ARIA Hall of Fame
2006 Venice Film Festival: Gucci Award (za scenariusz do The Proposition)
2005 Q magazine: Q Classic Songwriter Award
2005 AFI Awards: Najlepszy soundtrack (The Proposition)
2005 Inside Film Awards: Najlepsza muzyka (The Proposition)
2005 Film Critics Circle Of Australia Awards: Najlepszy soundtrack (The Proposition)
2004 Mojo Magazine: Najlepszy album roku 2004 (Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus)
2001 ARIA Awards: Wykonawca roku (No more shall we part)
2001 APRA Music Awards: The Ship Song (Top 30 Best Australian Songs)
1997 APRA Music Awards: Autor roku
1997 ARIA Awards: Najlepszy soundtrack (To have and to hold)
1996 ARIA Awards: Piosenka roku, Singel roku, Najlepsze wydawnictwo pop (Where the Wild Roses Grow)
1990 Time Out Magazine: Książka roku (And The Ass Saw The Angel)
Filmografia [edytuj]
Nick Cave wystąpił w kilku filmach Wima Wendersa:
1987 – Niebo nad Berlinem
1991 – Aż na koniec świata
1993 – Tak daleko, tak blisko
Był on również współscenarzystą i aktorem w filmie niezależnym:
1989 – Ghosts... of the Civil Dead.
W 1991 wystąpił u boku Brada Pitta i Samuela L. Jacksona w filmie Johnny Suede (reż. Tom DiCillo).
W 2007 zagrał w epizodzie w "Zabójstwie Jessego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda" w którym był też współkompozytorem muzyki.
Założyciel i członek The Boys Next Door – zespołu, który w późnych latach siedemdziesiątych zmienił nazwę na The Birthday Party. W 1984 The Birthday Party uległo rozwiązaniu, a dwóch jego członków – Nick Cave i Mick Harvey założyło grupę Nick Cave and the Bad Seeds. Pozostałymi muzykami zakładającymi tę grupę byli Blixa Bargeld, gitarzysta w Einstürzende Neubauten, Barry Adamson i Hugo Race. Inspiracją dla tekstów wykorzystanych na płycie była ówczesna dziewczyna Nicka Cave'a, Anita Lane, która została podana jako członkini zespołu (w istocie nie miała ona żadnego muzycznego wkładu w tą płytę).
Przez ponad 20 lat istnienia, zespół Nick Cave and the Bad Seeds osiągnął znaczący sukces komercyjny, a niektóre ich utwory – w szczególności Where the Wild Roses Grow z płyty Murder Ballads, zaśpiewany przez Cave'a w duecie z Kylie Minogue – stały się światowymi przebojami.
W chwili obecnej, spośród założycieli zespołu ostał się jedynie on. Ostatni z pozostałych, Blixa Bargeld, odszedł w 2003, aby skupić się na pracy w Einstürzende Neubauten, a Mick Harvey opuścił zespół w 2009 roku z powodów osobistych oraz różnicy zdań w kwestiach muzycznych.
Nick Cave wraz z kilkoma osobami ze składu The Bad Seeds (Warren Ellis, Martyn Casey, Jim Sclavunos) założył poboczny projekt Grinderman i w 2007 roku wydał pod szyldem tego zespołu płytę ("Grinderman").
W 1989 napisał i wydał książkę Gdy oślica ujrzała anioła.
Albumy Nicka Cave'a nagrane z The Bad Seeds:
1984 – From Her to Eternity
1985 – The Firstborn Is Dead
1986 – Kicking Against the Pricks
1986 – Your Funeral, My Trial
1988 – Tender Prey
1990 – The Good Son
1992 – Henry's Dream
1993 – Live Seeds
1994 – Let Love In
1996 – Murder Ballads
1997 – The Boatman's Call
1998 – The Best of
2001 – No More Shall We Part
2003 – Nocturama
2004 – Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus
2005 – B-Sides & Rarities
2008 – Dig, Lazarus, Dig!!!
Albumy nagrane z projektem Grinderman:
2007 – Grinderman
Inne albumy z udziałem Nicka Cave'a:
1999 – Nick Cave i przyjaciele W moich ramionach
Książki [edytuj]
And the Ass Saw the Angel – Nick Cave (1989) ISBN 1-880985-72-1
King Ink – Nick Cave (1988) ISBN 1-880985-08-X
King Ink II – Nick Cave (1997) ISBN 2-84261-053-9
The Pocket Canons Bible Series: Authorised King James Version: The Gospel According to Mark: Introduction – Nick Cave (1998) ISBN 0-86241-796-1
Complete Lyrics – Nick Cave (2001) ISBN 0-14-100515-7
Nagrody i wyróżnienia [edytuj]
2007 ARIA Awards ARIA Hall of Fame
2006 Venice Film Festival: Gucci Award (za scenariusz do The Proposition)
2005 Q magazine: Q Classic Songwriter Award
2005 AFI Awards: Najlepszy soundtrack (The Proposition)
2005 Inside Film Awards: Najlepsza muzyka (The Proposition)
2005 Film Critics Circle Of Australia Awards: Najlepszy soundtrack (The Proposition)
2004 Mojo Magazine: Najlepszy album roku 2004 (Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus)
2001 ARIA Awards: Wykonawca roku (No more shall we part)
2001 APRA Music Awards: The Ship Song (Top 30 Best Australian Songs)
1997 APRA Music Awards: Autor roku
1997 ARIA Awards: Najlepszy soundtrack (To have and to hold)
1996 ARIA Awards: Piosenka roku, Singel roku, Najlepsze wydawnictwo pop (Where the Wild Roses Grow)
1990 Time Out Magazine: Książka roku (And The Ass Saw The Angel)
Filmografia [edytuj]
Nick Cave wystąpił w kilku filmach Wima Wendersa:
1987 – Niebo nad Berlinem
1991 – Aż na koniec świata
1993 – Tak daleko, tak blisko
Był on również współscenarzystą i aktorem w filmie niezależnym:
1989 – Ghosts... of the Civil Dead.
W 1991 wystąpił u boku Brada Pitta i Samuela L. Jacksona w filmie Johnny Suede (reż. Tom DiCillo).
W 2007 zagrał w epizodzie w "Zabójstwie Jessego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda" w którym był też współkompozytorem muzyki.
środa, 6 maja 2009
k-hole
Ketamina (anaestheticum, anestetyk dysocjacyjny, ATC: N 01 AX 03), wśród substancji psychoaktywnych klasyfikowana jako dysocjant psychodeliczny, lek używany w medycynie i weterynarii do znieczulania przedoperacyjnego. Farmakologiczne działanie ketaminy podobnie do dekstrometorfanu i fencyklidyny, lecz o wiele krótsze i pozbawione części ich efektów ubocznych.
Ketamina jest pochodną fencyklidyny. Jej nazwy handlowe to Narkamon, Ketanest oraz Kalypsol. Ketamina oprócz wywoływania narkozy ma także działanie przeciwbólowe. Wykorzystywana jest w anestezjologii do wprowadzenia do znieczulenia złożonego oraz rzadko jako samodzielny lek anestetyczny. Jako monoanestetyk nadaje się do zabiegów krótkotrwałych nie powodujących bólu trzewnego. Jest wykorzystywana przy niektórych zabiegach diagnostycznych u dzieci, w operacjach plastycznych i przy bolesnych zmianach opatrunków u oparzonych. Wykorzystuje się ją również w krótkotrwałych zabiegach chirurgicznych oraz do wielokrotnych znieczuleń u tego samego chorego (m.in. w znieczuleniach złożonych w połączeniu z innymi lekami – benzodiazepinami, barbituranami, neuroleptykami). Wywołuje specyficzny rodzaj narkozy zwany "narkozą dysocjacyjną" lub "anestezją zdysocjowaną". Polega ona na selektywnym hamowaniu niektórych struktur OUN (utratę przytomności) z pobudzeniem innych (katalepsja, ruchy gałek ocznych, halucynacje). Dawka anestetyczna ketaminy wynosi 1-2 mg/kg masy ciała. Obecnie ketamina używana jest głównie w weterynarii do znieczulania przedoperacyjnego małych zwierząt.
Ketamina podana dożylnie wywołuje następujące działania:
po około 20 sekundach od podania powoduje uczucie znieczulenia twarzy;
następnie dochodzi do zerwania kontaktu z chorym, pojawia się charakterystyczny dla ketaminy oczopląs poziomy i pionowy, mogą wystąpić ruchy mimowolne oraz wokalizacja;
po około 15 minutach powraca przytomność.
Do działań niepożądanych ograniczających jej stosowanie zaliczyć można: halucynacje, nudności i wymioty, wzrost ciśnienia tętniczego a także ciśnienia śródczaszkowego. Do łagodzenia działań niepożądanych podaje się łącznie z ketaminą benzodiazepiny (diazepam, midazolam) i barbiturany (Tiopental). Ketamina może także powodować depresję lub nadmierną stymulację ośrodka oddechowego
Ketamina, podobnie jak PCP i DXM jest psychodelikiem dysocjacyjnym. Ze względu na silne działanie psychoaktywne bywa używana rekreacyjnie. Efekty działania ketaminy na stan świadomości obejmują uczucie depersonalizacji, odrealnienia, oderwania od ciała, zaburzenia w odczuwaniu upływu czasu, barwne wizje i efekty wizualne przypominające marzenia senne a w większych dawkach także utratę kontaktu ze światem zewnętrznym. Na zachodzie ketamina jest obok MDMA i GHB najpopularniejszą używką klubową. Ciekawostką ciągle podlegającą badaniom jest to że substancja ta różnie działa na mężczyzn o orientacji homoseksualnej a inaczej o orientacji heteroseksualnej. Mężczyzna homoseksualny podobnie jak heteroseksualne kobiety podczas np. znieczulenia w czasie operacji mają barwne marzenia senne, zachowują się spokojnie, doznania są przyjemne. Inaczej sytuacja wygląda gdy zabiegowi poddany jest mężczyzna heteroseksualny, znieczulenie powoduje u niego agresje i negatywne doznania.
Popular Culture
The 1997 album Dig Your Own Hole by the British electronica duo The Chemical Brothers included a song titled "Lost in the K-Hole."
The album So Long and Thanks for All the Shoes, released in 1997 by the American punk-rock band NOFX included a song titled "Kids of the K-Hole".
Indie band Silver Jews also included a song titled "K-Hole" on their 2005 album Tanglewood Numbers.
The opening track of CocoRosie's album Noah's Ark is also titled "K-Hole".
The song "Katrina and the K-Hole" is featured on the Lifter Puller album Fiestas and Fiascos.
The song Beware Our Nubile Miscreants, from the 2008 album Skeletal Lamping by Of Montreal features the lyric "He's the sort of guy who will leave you in a K-hole to go play Halo in the other room."
The song "Special K" by Placebo
The music video for "E-Talking" by Soulwax includes a segement of video detailing a ketamine user in a hole shaped like a K.
In the Strangers With Candy episode "Who Wants Cake?" Jerri Blank, who is conflicted about snitching on a retarded girl, says she is "really in a K-hole."
Stephen Colbert stated on his show on January 21, 2009, that he wanted to be remixed for a clubgoer caught in a K-hole.
In an episode of Peep Show, Sophie's cousin Barney takes ketamine and ends up in a "k-hole".
In an episode of Six Feet Under, Claire's friend Russell has fallen into a "K-Hole" and is trying to get out.
Ketamina jest pochodną fencyklidyny. Jej nazwy handlowe to Narkamon, Ketanest oraz Kalypsol. Ketamina oprócz wywoływania narkozy ma także działanie przeciwbólowe. Wykorzystywana jest w anestezjologii do wprowadzenia do znieczulenia złożonego oraz rzadko jako samodzielny lek anestetyczny. Jako monoanestetyk nadaje się do zabiegów krótkotrwałych nie powodujących bólu trzewnego. Jest wykorzystywana przy niektórych zabiegach diagnostycznych u dzieci, w operacjach plastycznych i przy bolesnych zmianach opatrunków u oparzonych. Wykorzystuje się ją również w krótkotrwałych zabiegach chirurgicznych oraz do wielokrotnych znieczuleń u tego samego chorego (m.in. w znieczuleniach złożonych w połączeniu z innymi lekami – benzodiazepinami, barbituranami, neuroleptykami). Wywołuje specyficzny rodzaj narkozy zwany "narkozą dysocjacyjną" lub "anestezją zdysocjowaną". Polega ona na selektywnym hamowaniu niektórych struktur OUN (utratę przytomności) z pobudzeniem innych (katalepsja, ruchy gałek ocznych, halucynacje). Dawka anestetyczna ketaminy wynosi 1-2 mg/kg masy ciała. Obecnie ketamina używana jest głównie w weterynarii do znieczulania przedoperacyjnego małych zwierząt.
Ketamina podana dożylnie wywołuje następujące działania:
po około 20 sekundach od podania powoduje uczucie znieczulenia twarzy;
następnie dochodzi do zerwania kontaktu z chorym, pojawia się charakterystyczny dla ketaminy oczopląs poziomy i pionowy, mogą wystąpić ruchy mimowolne oraz wokalizacja;
po około 15 minutach powraca przytomność.
Do działań niepożądanych ograniczających jej stosowanie zaliczyć można: halucynacje, nudności i wymioty, wzrost ciśnienia tętniczego a także ciśnienia śródczaszkowego. Do łagodzenia działań niepożądanych podaje się łącznie z ketaminą benzodiazepiny (diazepam, midazolam) i barbiturany (Tiopental). Ketamina może także powodować depresję lub nadmierną stymulację ośrodka oddechowego
Ketamina, podobnie jak PCP i DXM jest psychodelikiem dysocjacyjnym. Ze względu na silne działanie psychoaktywne bywa używana rekreacyjnie. Efekty działania ketaminy na stan świadomości obejmują uczucie depersonalizacji, odrealnienia, oderwania od ciała, zaburzenia w odczuwaniu upływu czasu, barwne wizje i efekty wizualne przypominające marzenia senne a w większych dawkach także utratę kontaktu ze światem zewnętrznym. Na zachodzie ketamina jest obok MDMA i GHB najpopularniejszą używką klubową. Ciekawostką ciągle podlegającą badaniom jest to że substancja ta różnie działa na mężczyzn o orientacji homoseksualnej a inaczej o orientacji heteroseksualnej. Mężczyzna homoseksualny podobnie jak heteroseksualne kobiety podczas np. znieczulenia w czasie operacji mają barwne marzenia senne, zachowują się spokojnie, doznania są przyjemne. Inaczej sytuacja wygląda gdy zabiegowi poddany jest mężczyzna heteroseksualny, znieczulenie powoduje u niego agresje i negatywne doznania.
Popular Culture
The 1997 album Dig Your Own Hole by the British electronica duo The Chemical Brothers included a song titled "Lost in the K-Hole."
The album So Long and Thanks for All the Shoes, released in 1997 by the American punk-rock band NOFX included a song titled "Kids of the K-Hole".
Indie band Silver Jews also included a song titled "K-Hole" on their 2005 album Tanglewood Numbers.
The opening track of CocoRosie's album Noah's Ark is also titled "K-Hole".
The song "Katrina and the K-Hole" is featured on the Lifter Puller album Fiestas and Fiascos.
The song Beware Our Nubile Miscreants, from the 2008 album Skeletal Lamping by Of Montreal features the lyric "He's the sort of guy who will leave you in a K-hole to go play Halo in the other room."
The song "Special K" by Placebo
The music video for "E-Talking" by Soulwax includes a segement of video detailing a ketamine user in a hole shaped like a K.
In the Strangers With Candy episode "Who Wants Cake?" Jerri Blank, who is conflicted about snitching on a retarded girl, says she is "really in a K-hole."
Stephen Colbert stated on his show on January 21, 2009, that he wanted to be remixed for a clubgoer caught in a K-hole.
In an episode of Peep Show, Sophie's cousin Barney takes ketamine and ends up in a "k-hole".
In an episode of Six Feet Under, Claire's friend Russell has fallen into a "K-Hole" and is trying to get out.
wtorek, 5 maja 2009
low
Jeden z najważniejszych zespołów amerykańskiej sceny niezależnej. Czołowy przedstawiciel nurtu slow-core.
W ciągu blisko 15 lat istnienia, zespół LOW błyskawicznie zdobył renomowaną markę na międzynarodowej scenie alternatywnej. Znani ze swoich cichych, cudownie powolnych i melodyjnych utworów, fascynujących harmonii wokalnych i religijnego podłoża Alana Sparhawka i Mimi Parker, którzy są gorliwymi mormonami.
Założone w 1993 LOW pochodzi z Duluth w Minesocie. W skład zespołu wchodzą: Alan Sparhawka, który staje za mikrofonem, grając także na gitarze, Mimi Parker za perkusją oraz Matt Livingston na gitarze basowej. Sparhawk i Parker są małżeństwem, które dorobiło się mnóstwa potomstwa.
Powolne, sunące przepięknie utwory stały się wyśmienitą wizytówką całego amerykańskiego, undergroundowego nurtu slow-core. Obok Codeine, Low uznaje się za najważniejszych przedstawicieli tego ruchu muzycznego, a ich debiutancki album „I Could Live In Hope” stanowi kanon ponurego, gitarowego smęcenia. Oprócz oczywistych odniesień do twórczości Galaxie 500 (ze wskazaniem na „On Fire”) oraz muzycznego pokrewieństwa z Red House Painters, zespół przeszczepił do swojej twórczości także wiele z atmosfery albumów Joy Division. Przerażająco smutne, napędzane monotonnym rytmem perkusji nagrania, obłędnie melancholijne dźwięki oraz depresyjne melodie stanowią tylko część przebogatej całości dorobku zespołu. Nie mniej istotnym elementem są także nacechowane ogromnym ładunkiem emocjonalnym harmonie wokalne Mimi Parker oraz Alana Sparhawka, bez których ich kolejne albumy nie stałyby się arcydziełami. Artyści wciąż wykazują wysoką formę kompozycyjną, która pozwala im utrzymywać tak wysoki poziom w wyrażaniu uczucia rozpaczy i rezygnacji. W ich wykonaniu depresja urasta jednak do rangi najwyższego piękna.
W ciągu blisko 15 lat istnienia, zespół LOW błyskawicznie zdobył renomowaną markę na międzynarodowej scenie alternatywnej. Znani ze swoich cichych, cudownie powolnych i melodyjnych utworów, fascynujących harmonii wokalnych i religijnego podłoża Alana Sparhawka i Mimi Parker, którzy są gorliwymi mormonami.
Założone w 1993 LOW pochodzi z Duluth w Minesocie. W skład zespołu wchodzą: Alan Sparhawka, który staje za mikrofonem, grając także na gitarze, Mimi Parker za perkusją oraz Matt Livingston na gitarze basowej. Sparhawk i Parker są małżeństwem, które dorobiło się mnóstwa potomstwa.
Powolne, sunące przepięknie utwory stały się wyśmienitą wizytówką całego amerykańskiego, undergroundowego nurtu slow-core. Obok Codeine, Low uznaje się za najważniejszych przedstawicieli tego ruchu muzycznego, a ich debiutancki album „I Could Live In Hope” stanowi kanon ponurego, gitarowego smęcenia. Oprócz oczywistych odniesień do twórczości Galaxie 500 (ze wskazaniem na „On Fire”) oraz muzycznego pokrewieństwa z Red House Painters, zespół przeszczepił do swojej twórczości także wiele z atmosfery albumów Joy Division. Przerażająco smutne, napędzane monotonnym rytmem perkusji nagrania, obłędnie melancholijne dźwięki oraz depresyjne melodie stanowią tylko część przebogatej całości dorobku zespołu. Nie mniej istotnym elementem są także nacechowane ogromnym ładunkiem emocjonalnym harmonie wokalne Mimi Parker oraz Alana Sparhawka, bez których ich kolejne albumy nie stałyby się arcydziełami. Artyści wciąż wykazują wysoką formę kompozycyjną, która pozwala im utrzymywać tak wysoki poziom w wyrażaniu uczucia rozpaczy i rezygnacji. W ich wykonaniu depresja urasta jednak do rangi najwyższego piękna.
niedziela, 3 maja 2009
Szymon Hołownia.
Kędziorku. obejrzalam kiedys Kube Wojewodzkiego z nim i strasznie mi sie podobalo co mowil! znalazlam kilka slow na jego temat na wikipedii, ale koniecznie obejrzyj link.
wiki:
Szymon Hołownia (ur. 3 września 1976 w Białymstoku) - polski dziennikarz i publicysta.
Publikuje w tygodniku Newsweek Polska oraz jest dyrektorem programowym kanału religia.tv. W tej stacji prowadzi etyczny talk show "Między sklepami" nadawany z centrum handlowego Złote Tarasy w Warszawie. Od 2008 współprowadzi razem z Marcinem Prokopem program "Mam talent!" w telewizji TVN.
Dwukrotnie przebywał w nowicjacie zakonu dominikanów, pracował jako ratownik medyczny (założył białostocki oddział fundacji "Pomoc Maltańska") a także 5 lat studiował psychologię w warszawskiej SWPS.
a tu u Kuby:
wiki:
Szymon Hołownia (ur. 3 września 1976 w Białymstoku) - polski dziennikarz i publicysta.
Publikuje w tygodniku Newsweek Polska oraz jest dyrektorem programowym kanału religia.tv. W tej stacji prowadzi etyczny talk show "Między sklepami" nadawany z centrum handlowego Złote Tarasy w Warszawie. Od 2008 współprowadzi razem z Marcinem Prokopem program "Mam talent!" w telewizji TVN.
Dwukrotnie przebywał w nowicjacie zakonu dominikanów, pracował jako ratownik medyczny (założył białostocki oddział fundacji "Pomoc Maltańska") a także 5 lat studiował psychologię w warszawskiej SWPS.
a tu u Kuby:
Christian Boltanski.
Christian Boltanski (ur. 1944 w Paryzu. jego tata byl Zydem z Ukrainy a mama z Korsyki). jeden z najważniejszych współczesnych artystów, mieszka i tworzy w Paryżu. Bardzo szybko odszedł od swojej początkowej praktyki malarskiej w stronę twórczości, która w latach 1969 - 1971 ogniskowała się wokół tematu dzieciństwa. Obecnie interesuje się przede wszystkim zagadnieniami skupionymi wokół tematu przemijania i pamięci - Powiedziałbym, że w sztuce istnieje dość ograniczony zestaw tematów: szukanie Boga, śmierć, miłość i seks. Ja zajmuję się tematem vanitas, który jest dość szeroko eksploatowany w sztuce.
Artysta chętnie posługuje się technikš gromadzenia dokumentów, świadectw osób żyjšcych i zmarłych (używane ubrania, przedmioty) interesuje go wykorzystywanie fragmentów rzeczywistości. Dlatego też najczęściej używanym w pracach Boltanskiego medium jest fotografia. Zdaniem Christiana Boltanskiego Robienie zdjęć to właśnie takie próby zatrzymania czasu, ale sfotografowane zdarzenie kończy się i umiera trzy sekundy później.
Druga połowa lat 80-tych to dla artysty okres bardzo twórczy stworzył wówczas m.in. takie prace jak Teatre'd Ombres, Monuments, Reliquaire. Towarzyszy mi pewna nieustajšca obsesja, wracajš te same tematy: dzieciństwo, umarłe dzieciństwo, okrucieństwo, wojna, dobro, zło. To sš wszystko moje tematy. mówi Christian Boltanski. W swoich pracach artysta posługuje się minimalistycznš forma, ale odwołuje się do uczuć.
W latach dziewięćdziesiątych artysta coraz częściej prezentuje swoje prace poza muzeami i galeriami, na przykład na dworcach czy w kościołach. Jego zdaniem ludziom łatwiej jest dostrzec je w miejscach nie związanych ze sztuką. Często też prezentuje swoje dawne prace w zmienionym kontekście. Podobnie pomyślana została wystawa w Centrum Sztuki Współczesnej, o której artysta mówi, że za pomocą swoich prac z minionych 15 lat będzie budował nowe dzieło. Wystawa w jakimś stopniu będzie miała charakter retrospektywny i zostaną na niej zaprezentowane prace z lat 80-tych i 90-tych.takie jak:
Monument1986, Reliquaire1989, Les Images Noires1996, Les Veronique 1996, Théâtre d'Ombres 1989, Reserve, Les Suisses Morts 1990 oraz praca przygotowana specjalnie na wystawę w CSW (Les Habitants de Varsovie, 2001).
Staram się, żeby tytuły były sugestywne i miały w sobie ładunek emocjonalny. Z pewnością znaczenie ma również fakt, że zacząłem tworzyć w okresie minimalizmu. Jestem dzieckiem minimalizmu, z tym że o ile posługuję się minimalistyczną formą, odwołuje się ona do uczuć.
piątek, 1 maja 2009
Jeremy Jay
Jeremy Jay is a mixture of a storyteller, artist and singer. Following a series of 7" singles, he released his debut LP, A Place Where We Could Go on K in Spring 2008 to rave reviews. Currently, he splits his time between living in Paris and Los Angeles, the dream cities of the French New Wave and Hollywood. Similar to films, Jeremy identifies with the visual stories of life and love, and touches on everything human; he is always in the process of writing and recording, playing the guitar and taking long walks. Jeremy is getting acquainted to living in Paris, but still draws much of his inspiration from the films of iconic American teen auteur John Hughes.
With his new single “Love Everlasting” and full-length Slow Dance (both released by K), Jeremy has created his own brand of urgent pop music that fits perfect in the house parties and punk rock clubs that he prefers to play. In 2009 Jeremy will be touring Europe, the USA, Australia, New Zealand and the UK
press quotes
Pitchfork Media : “In many ways, Jeremy Jay appears to be a man out of time. Sporting a mop-top and coarse wool blazer, Jay draws on such esoteric yet melody-minded songwriters of the past as Harry Nilsson and Bill Fay (with a little bit of post-punk disaffection thrown in for good measure). And while he's no throwback act, it's not hard to imagine a tune of his gracing the same classic film soundtracks populated by Simon and Garfunkel and Cat Stevens. ”
XLR8R : “He’s a beautiful rebel from a Peter Pan storybook creating a garage-punk-tinged soundtrack to an old movie”
The Fader (Style Q & A ) : “I love Francoise Hardy for her basic French sensibility of softness, romance and passion. It’s pillowy in the coolest way.”
http://www.thefader.com/articles/2008/5/13/style-q-a-jeremy-jay
All Music Guide : “Part poet, part '50s teen idol and part ghost, Jeremy Jay begins is in a place where girls have "fairytale looks" and candied apples are served for lunch, where dreams, fantasies and movies collide, and where Gene Vincent, Buddy Holly, Morrissey and Alan Vega are loved equally. ”
The Music Slut : “Intelligent, concise, melodic, distinctive & ravishing.”
Spin : “takes equal cues from Richman's solo output, '50s slow dance favorites and Hunky Dory-era David Bowie . Jay's tunes are perfect for getting
lonely, being together, and everything indefinable in between.”
Flavorpill : “With his fey, vaguely British voice, arrangements dappled with woozy keyboard fills, and mop-headed dandy look, Jay comes off like Brian Ferry
singing bittersweet anthems to the discotheque's post-4am stragglers.”
http://www.myspace.com/jeremyjay
With his new single “Love Everlasting” and full-length Slow Dance (both released by K), Jeremy has created his own brand of urgent pop music that fits perfect in the house parties and punk rock clubs that he prefers to play. In 2009 Jeremy will be touring Europe, the USA, Australia, New Zealand and the UK
press quotes
Pitchfork Media : “In many ways, Jeremy Jay appears to be a man out of time. Sporting a mop-top and coarse wool blazer, Jay draws on such esoteric yet melody-minded songwriters of the past as Harry Nilsson and Bill Fay (with a little bit of post-punk disaffection thrown in for good measure). And while he's no throwback act, it's not hard to imagine a tune of his gracing the same classic film soundtracks populated by Simon and Garfunkel and Cat Stevens. ”
XLR8R : “He’s a beautiful rebel from a Peter Pan storybook creating a garage-punk-tinged soundtrack to an old movie”
The Fader (Style Q & A ) : “I love Francoise Hardy for her basic French sensibility of softness, romance and passion. It’s pillowy in the coolest way.”
http://www.thefader.com/articles/2008/5/13/style-q-a-jeremy-jay
All Music Guide : “Part poet, part '50s teen idol and part ghost, Jeremy Jay begins is in a place where girls have "fairytale looks" and candied apples are served for lunch, where dreams, fantasies and movies collide, and where Gene Vincent, Buddy Holly, Morrissey and Alan Vega are loved equally. ”
The Music Slut : “Intelligent, concise, melodic, distinctive & ravishing.”
Spin : “takes equal cues from Richman's solo output, '50s slow dance favorites and Hunky Dory-era David Bowie . Jay's tunes are perfect for getting
lonely, being together, and everything indefinable in between.”
Flavorpill : “With his fey, vaguely British voice, arrangements dappled with woozy keyboard fills, and mop-headed dandy look, Jay comes off like Brian Ferry
singing bittersweet anthems to the discotheque's post-4am stragglers.”
http://www.myspace.com/jeremyjay
poniedziałek, 27 kwietnia 2009
Darren Aronofsky
Darren Aronofsky (ur. 12 lutego 1969 na Brooklynie, Nowy Jork) - amerykański reżyser i scenarzysta filmowy.
Aronofsky jest jednym z największych reżyserskich odkryć końca XX wieku w światowym kinie. Uwagę krytyków zwrócił już pełnometrażowym debiutem, niskobudżetowym - zrealizowanym na czarno-białej taśmie - dramatem Pi. Bohaterem filmu jest genialny matematyk, którego odkryciami interesują się ekonomiści z Wall Street, ale także żydowscy uczeni badający tekst Tory. Strony walczące o umysł geniusza nie dostrzegają jego zagubienia i samotności.
Wątek zagubienia we współczesnym świecie reżyser podejmuje także w swym następnym dziele Requiem dla snu. Czwórka bohaterów popada w narkotyczne uzależnienie, a ich życie zamienia się w koszmar. Film został nakręcony w stylistyce MTV (krótkie ujęcia, ostre cięcia) i opatrzony gęstym, elektroniczno-symfonicznym podkładem muzycznym.
Jego żoną jest aktorka Rachel Weisz.
Filmografia [edytuj]
reżyser
2010: RoboCop
2009: The Fighter
2008: Zapaśnik (The Wrestler)
2006: Źródło (The Fountain)
2000: Requiem dla snu (Requiem for a Dream)
1998: Pi(π)
1993: Protozoa
1991: Fortune Cookie
1991: Supermarket Sweep
scenariusz
2006: Źródło (The Fountain)
2002: Ciśnienie (Below)
2000: Requiem dla snu (Requiem for a Dream)
1998: Pi(π)
1993: Protozoa
1991: Supermarket Sweep
producent
2008 Zapaśnik (The Wrestler)
2002 Ciśnienie (Below)
1991 Fortune Cookie
Aronofsky jest jednym z największych reżyserskich odkryć końca XX wieku w światowym kinie. Uwagę krytyków zwrócił już pełnometrażowym debiutem, niskobudżetowym - zrealizowanym na czarno-białej taśmie - dramatem Pi. Bohaterem filmu jest genialny matematyk, którego odkryciami interesują się ekonomiści z Wall Street, ale także żydowscy uczeni badający tekst Tory. Strony walczące o umysł geniusza nie dostrzegają jego zagubienia i samotności.
Wątek zagubienia we współczesnym świecie reżyser podejmuje także w swym następnym dziele Requiem dla snu. Czwórka bohaterów popada w narkotyczne uzależnienie, a ich życie zamienia się w koszmar. Film został nakręcony w stylistyce MTV (krótkie ujęcia, ostre cięcia) i opatrzony gęstym, elektroniczno-symfonicznym podkładem muzycznym.
Jego żoną jest aktorka Rachel Weisz.
Filmografia [edytuj]
reżyser
2010: RoboCop
2009: The Fighter
2008: Zapaśnik (The Wrestler)
2006: Źródło (The Fountain)
2000: Requiem dla snu (Requiem for a Dream)
1998: Pi(π)
1993: Protozoa
1991: Fortune Cookie
1991: Supermarket Sweep
scenariusz
2006: Źródło (The Fountain)
2002: Ciśnienie (Below)
2000: Requiem dla snu (Requiem for a Dream)
1998: Pi(π)
1993: Protozoa
1991: Supermarket Sweep
producent
2008 Zapaśnik (The Wrestler)
2002 Ciśnienie (Below)
1991 Fortune Cookie
niedziela, 15 marca 2009
Julian Tuwim.
Julian Tuwim (ur. 13 września 1894 w Łodzi, zm. 27 grudnia 1953 w Zakopanem) – polski poeta, pisarz, autor wodewili, skeczy, librett operetkowych i tekstów piosenek, żydowskiego pochodzenia, jeden z najpopularniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego. Współzałożyciel kabaretu „Pikador” oraz grupy poetyckiej „Skamander”. Bliski współpracownik tygodnika Wiadomości Literackie[1]. Tłumacz poezji rosyjskiej, francuskiej, niemieckiej oraz łaciny. Brat polskiej literatki i tłumaczki Ireny Tuwim, kuzyn aktora kabaretowego i piosenkarza Kazimierza "Lopka" Krukowskiego. Podpisywał się ponad czterdziestoma pseudonimami m.in. Oldlen, Tuvim, Schyzio Frenik, Wim, Roch Pekiński.
Julian Tuwim przez znaczną część swego życia cierpiał na zaburzenia nerwicowe (agorafobia, nerwica wegetatywna) i depresję, które ograniczały jego normalne funkcjonowanie i pracę[potrzebne źródło]. Zmarł 27 grudnia 1953 w pensjonacie ZAiKS-u "Halama" w Zakopanem na skutek ataku serca. Pochowany jest na Cmentarzu Wojskowym Powązki w Warszawie.
'Pomarańcze i mandarynki'.
Pani pachnie jak tuberozy.
To nastraja i to podnieca.
A ja lubię zapach narkozy,
A najbardziej - gdy jest kobieca.
A ja lubię zapach narkozy,
A najbardziej - gdy jest kobieca.
Mówię ładnie? I melodyjnie?
Zdania perlę jak z pereł kolię?
Pani patrzy - melancholijnie...
Skąd ma pani tę melancholię?
Pani patrzy - melancholijnie...
Skąd ma pani tę melancholię?
Sen? Doprawdy? Jak z dymu kółka?
Sen zmysłowy bladej dziewczynki?
Hebanowa lśniąca szkatułka:
Pomarańcze i mandarynki.
Hebanowa lśniąca szkatułka:
Pomarańcze i mandarynki.
Pani usta wtula w swe futro...
Pewno.. miękkie jest to futerko...
Przeczulenie? co będzie jutro?
Co pokaże srebrne lusterko?
Przeczulenie? co będzie jutro?
Co pokaże srebrne lusterko?
Podkrążone po balu oczy
I zmysłowość pachnącej twarzy,
I sen zwiewny panią omroczy,
I o wczoraj pani zamarzy.
I sen zwiewny panią omroczy,
I o wczoraj pani zamarzy.
Pani pyta, czy walca tańczę?
Ach, zatańczę... jak sen dziewczynki!
Mandarynki i pomarańcze,
Pomarańcze i mandarynki.
Mandarynki i pomarańcze,
Pomarańcze i mandarynki.
poniedziałek, 23 lutego 2009
niedziela, 8 lutego 2009
środa, 4 lutego 2009
patryk wilk.
Patrick Wolf (ur. 30 czerwca 1983 w Londynie jako Patrick Apps) – angielski wokalista, skrzypek, multiinstrumentalista (gra m.in. na harfie, wiolonczeli, gitarze, pianinie, akordeonie, czy ukulele). W swojej twórczości łączy folk z muzyką elektroniczną.
Muzyczną edukację zaczynał od lekcji gry na skrzypcach oraz śpiewu w kościelnym chórze. Od najmłodszych lat ciekawiły go eksperymenty z dźwiękiem, wcześnie zainteresował się muzyką elektroniczną z początków XX wieku i twórczością takich kompozytorów, jak Karlheinz Stockhausen. W wieku 11 lat zbudował swój pierwszy theremin. Jako czternastolatek dołączył do popartowego kolektywu "Minty". Dwa lata później opuścił dom, zarabiał na ulicach Londynu grając w kwartecie smyczkowym; stworzył także grupę "Maison Crimineaux", trio które wykorzystywało szum biały wpisując go w estetykę muzyki popularnej. Doświadczenia te odcisnęły swe piętno na muzykę, jak i teksty Wolfa.
Do tej pory wydał sześć singli, jedną EPkę oraz trzy albumy. Najnowszy, The Magic Position, pochodzi z 2007 roku.
Sexuality:
On 27 February 2007, in an interview with thelondonpaper, Wolf raised many questions about his sexuality: “In the same way I don’t know if my sixth album is going to be a death-metal record or children’s pop, I don’t know whether I’m destined to live my life with a horse, a woman or a man. It makes life easier.”[4] In a 5 July 2007 interview with the Sydney Star Observer, he confirmed his sexuality: "My sexuality is kind of liberal. I fall in love with men and women. I guess you would call me bisexual. I like to have sex and fall in love—I don't like giving terminology for my sexuality." He is currently involved in a long-term same-sex relationship with an undisclosed partner.[5]
At a Madonna concert, Wolf claimed that he was beaten up by security guards for kissing his boyfriend publicly. Wolf told Electroqueer: "They took us away and handcuffed us, then beat us up outside. They're looking at CCTV film."
Janusz Kaminski
Janusz Zygmunt Kamiński (ur. 27 czerwca 1959 w Ziębicach) - polski operator filmowy i reżyser, dwukrotny laureat Oscara.
Dzieciństwo i młodość spędził w Polsce. Uczeń X Liceum Ogólnokształcącego im. Stefanii Sempołowskiej (kiedyś przy al. Kasprowicza 28a) ul. Piesza 1 we Wrocławiu. W 1981 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W latach 1982-1987 uczęszczał do Columbia College w Chicago. W 1988 roku ukończył kurs w Amerykańskim Instytucie Filmowym. Od 1993 roku współpracuje ze Stevenem Spielbergiem przy wszystkich jego produkcjach.
(W USA gdzie pracował w różnych fabrykach w Chicago aby uzbierać na czesne wydziału Filmu i Sztuk Pięknych Columbia College, "Tam nie wybierało się specjalizacji. Tworzyliśmy czteroosobowe grupy. Ktoś grał, ktoś reżyserował, ktoś robił zdjęcia (...) To był czysty przypadek, że stanąłem za kamerą, ale to przesądziło o moim dalszym życiu" wspomina. W czasie studiów zrealizował zdjęcia do ponad 40 etiud, pracując również jako mistrz oświetlenia. Po ukończeniu nauki wyjechał do Los Angeles i tam, w 1987 r., dostał się na jednoroczny kurs w prestiżowym Amerykańskim Instytucie Filmowym (A.F.I.). Swoje pierwsze kroki na planie filmowym stawiał jako asystent operatora. Jego film, zrealizowany dla telewizji i wyreżyserowany przez Diane Keaton - "Dziki kwiat" (1991), został zauważony przez Stevena Spielberga, który skontaktował się z Kamińskim i zaproponował mu współpracę. Na początku pracowali nad miniserialem "Klasa - rocznik'61", zrealizował zdjęcia do "Przygód Hucka Finna" (1993), następnie nad "Listą Schindlera" (1993). W 1995 "Skrawki życia" Jocelyn Moorhouse z udziałem Winony Ryder, a rok później "Jerry'ego Maguire" Camerona Crowe z Tomem Cruisem w głównej roli. Przez następne lata to już sama współpraca Kamińskiego z Spielbiergiem przy takich filmach jak "Zaginiony świat - Jurassic Park" (1997), "Amistad" (1997), "Szeregowca Ryana" (1998), "A.I. Artificial Intelligence" (2001), "Minority Report" (2002) oraz Terminal(2004) z Tomem Hanksem. Janusz Kamiński należy do elitarnego - Amerykańskiego Towarzystwa Operatorów Filmowych (A.S.C.). Stale współpracuje ze Stevenem Spielbergiem. Zdjęcia do jego filmów: "Listy Schindlera" (1993), "Amistad" (1997) oraz "Szeregowca Ryana" (1998) przyniosły mu nominacje do Oscara. Samą statuetkę odebrał dwa razy (1994, 1999). Poza tym jest także laureatem nagród Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA, 1994), Brytyjskiego Stowarzyszenia Operatorów (1993), Golden Satellite Award (1998), Nowojorskiego Koła Krytyków Filmowych (NYFCC, 1993), a także krytyków działających w Internecie - Online Film Critics Society Award (1998). W 2000 r. zadebiutował jako reżyser filmem grozy "Stracone dusze" z Benem Chaplinem oraz Winoną Ryder. Zdjęcia do obrazu zrobił jego wieloletni współpracownik oraz przyjaciel - Mauro Fiore. O przyczynie swojego sukcesu twórca mówi: "W przeciwieństwie do amerykańskich operatorów, kieruję się bardziej sercem niż techniczną poprawnością". Wśród swoich ulubionych autorów zdjęć filmowych wymienia Jerzego Lipmana ("Kanał"), Rogera Deakinsa ("Fargo"), Phillippe'a Rousselot ("Skandalista Larry Flynt"). Inspiracje czerpie też z prac fotografów takich, jak Robert Capa oraz Roman Vishniack.
Jest dwukrotnym laureatem Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej. W 1994 otrzymał statuetkę za film Lista Schindlera, a w 1999 za film Szeregowiec Ryan, w 1998 uzyskał nominację do tej nagrody za zdjęcia do filmu Amistad, a w 2007 za film Motyl i skafander.
W latach 1995-2001 był żonaty z aktorką Holly Hunter. W 2004 roku ożenił się z reporterką ABC Rebeccą Rankin
wtorek, 3 lutego 2009
Jean Dominique Bauby
Jean-Dominique Bauby (ur. 23 kwietnia 1952, zm. 9 marca 1997) - francuski dziennikarz, redaktor ELLE (1991-1995).
W 1995 roku zapadł na tzw. syndrom zamknięcia (locked-in syndrom), w wyniku czego został zupełnie sparaliżowany. Mógł jedynie niewiele poruszać głową, chrząkać i mrugać lewym okiem (prawe zostało mu zaszyte z powodu wysokiego prawdopodobieństwa zapalenia spojówki). Pozostając w tym stanie napisał książkę Skafander i motyl (fr. Le scaphandre et le papillon). Pomagająca mu kobieta, wysłana z wydawnictwa, z którym podpisał kontrakt (jeszcze przed chorobą) recytowała specjalnie ułożony alfabet (litery są w nim w kolejności najczęściej używanych w słowach do tych najrzadziej używanych), a on mrugał okiem, kiedy wypowiedziała żądaną literę, po czym rozpoczynała alfabet od nowa. W ten sposób, litera po literze, stworzył całą książkę, zmarł 10 dni po jej ukazaniu. Do ostatniej chwili towarzyszyła mu "matka jego dzieci", niezważając na fakt, iż kochał on inną kobietę.
Książkę sprzedano we Francji w nakładzie około 400 tysięcy egzemplarzy, została przełożona na ponad 23 języki. W Polsce wydało ją w 1997 roku wydawnictwo Słowo/obraz terytoria. Na jej podstawie powstał film w reżyserii Juliana Schnabela pod tytułem (Motyl i skafander).
Odnalazlam kilkaa recenzji jego ksiazki:
"Skafander i motyl" - Jean-Dominique Bauby
„Zdrętwiałem. Usiłuję rozkurczyć mięśnie. Skafander mnie ugniata i duch może ulecieć jak motyl”. Oto książka spoza świata żywych. Opowiedziana przez oko i mózg, które nauczyły się patrzeć, śmiać, płakać, zagłębiać w pamięć, dosięgając najgłębszej prawdy istnień i rzeczy.
Głęboko poruszający zapis refleksji człowieka nagle odciętego od życia.
Magdalena Rozmarynowska, „Gazeta Wyborcza”
To opowieść o tym, co widzi i czuje człowiek w skafandrze paraliżu. „Motylem” jest czułe oko i wyobraźnia. Jak przybysz z innej planety widzi więcej i ostrzej od nas. Ta książka, pisana już niemal z drugiej strony, z dna nieszczęścia, jest świetną literaturą, a zarazem wielką afirmacją życia.
„Twój Styl”
Ten człowiek jest powieką. Podnoszącą się i opadającą powieką lewego oka. Nie mówi naszym językiem. Zna alfabet, gramatykę, wspaniale operuje nieszablonowym słownictwem skojarzeń, nie wypowiada jednak słów. Komunikuje się, zamykając i otwierając oko. Jedną powiekę.
Dorota Sęczek, „Przekrój”
Fantastyczne. Jest to pochwała podróży, pochwała uczuć, wzruszeń estetycznych, a także listów czy obrazów, ale przede wszystkim pochwała pamięci i wyobraźni.
Małgorzata Baranowska, „Tygodnik Powszechny”
Skafander i motyl to książka niezwykła. Napisana z humorem i dystansem do własnego nieszczęścia. I choć mówi o cierpieniu i o przemijaniu pełno w niej radości życia i miłości do świata.
„Zwierciadło”
Oto książka spoza świata żywych. Opowiedziana przez oko i mózg, które nauczyły się patrzeć, śmiać, płakać, zagłębiać w pamięć, dosięgając najgłębszej prawdy istnień i rzeczy.
Jacques Boub, „Le Monde”
Książkę niezwykłą, przejmującą i poruszającą, która bardzo wiele daje do myślenia o losie każdego z nas, o stosunku duszy do ciała, życia do śmierci. Bauby napisał, to znaczy wymrugał książkę, której znaczenie wykracza poza literaturę i poza filozofię. Jej sens ujawnia najbardziej podstawową tajemnicę egzystencji.
Krzysztof Rutkowski, „Elle”
Istnieje amerykański termin na opisanie jego stanu: locked-in syndrome, dokładnie: zamknięcie się wewnątrz siebie. Jean-Dominique Bauby nie utracił jednak świadomości. I stąd ta książka, napisana, aby zaświadczyć; by wyjaśnić, co przeżył i czego doświadczył.
Philippe Cousin, „Le Figaro”
Słuchamy Bauby’ego, bo to, co nam mówi, trafia w sedno ludzkiej kondycji.
Robert McCrum, „The Observer”
Ta mała książeczka, cienka jak nitka łącząca człowieka z życiem, jest wspaniałą lekcją heroizmu.
Bertrand de Saint Vincent, “Le Figaro Magazine”
Ta żmudna praca nadawała sens jego istnieniu. Książka mówi o sprawach ludzkiej egzystencji, stosunku duszy do ciała, jest afirmacją życia.
T.S., „Rzeczpospolita”
Niezwykła to literatura. Ani pamiętnik, ani dziennik, ani opowieść. Fascynujący dokument literacki heroicznej walki o sens. Osobowość autora prześwituje przezeń w zaskakującej pełni, jakby nietknięta przetrwała wewnątrz bezwładnego ciała. Ujawniła się w całej rozpiętości, od wzruszeń do cynizmu, od refleksyjności do zabawnego poczucia humoru, od buntu do rezygnacji.
Leszek Brogowski, „Rzeczpospolita”
... a ja ciagle mysle o tej histori..porozmawiamy jutro.
W 1995 roku zapadł na tzw. syndrom zamknięcia (locked-in syndrom), w wyniku czego został zupełnie sparaliżowany. Mógł jedynie niewiele poruszać głową, chrząkać i mrugać lewym okiem (prawe zostało mu zaszyte z powodu wysokiego prawdopodobieństwa zapalenia spojówki). Pozostając w tym stanie napisał książkę Skafander i motyl (fr. Le scaphandre et le papillon). Pomagająca mu kobieta, wysłana z wydawnictwa, z którym podpisał kontrakt (jeszcze przed chorobą) recytowała specjalnie ułożony alfabet (litery są w nim w kolejności najczęściej używanych w słowach do tych najrzadziej używanych), a on mrugał okiem, kiedy wypowiedziała żądaną literę, po czym rozpoczynała alfabet od nowa. W ten sposób, litera po literze, stworzył całą książkę, zmarł 10 dni po jej ukazaniu. Do ostatniej chwili towarzyszyła mu "matka jego dzieci", niezważając na fakt, iż kochał on inną kobietę.
Książkę sprzedano we Francji w nakładzie około 400 tysięcy egzemplarzy, została przełożona na ponad 23 języki. W Polsce wydało ją w 1997 roku wydawnictwo Słowo/obraz terytoria. Na jej podstawie powstał film w reżyserii Juliana Schnabela pod tytułem (Motyl i skafander).
Odnalazlam kilkaa recenzji jego ksiazki:
"Skafander i motyl" - Jean-Dominique Bauby
„Zdrętwiałem. Usiłuję rozkurczyć mięśnie. Skafander mnie ugniata i duch może ulecieć jak motyl”. Oto książka spoza świata żywych. Opowiedziana przez oko i mózg, które nauczyły się patrzeć, śmiać, płakać, zagłębiać w pamięć, dosięgając najgłębszej prawdy istnień i rzeczy.
Głęboko poruszający zapis refleksji człowieka nagle odciętego od życia.
Magdalena Rozmarynowska, „Gazeta Wyborcza”
To opowieść o tym, co widzi i czuje człowiek w skafandrze paraliżu. „Motylem” jest czułe oko i wyobraźnia. Jak przybysz z innej planety widzi więcej i ostrzej od nas. Ta książka, pisana już niemal z drugiej strony, z dna nieszczęścia, jest świetną literaturą, a zarazem wielką afirmacją życia.
„Twój Styl”
Ten człowiek jest powieką. Podnoszącą się i opadającą powieką lewego oka. Nie mówi naszym językiem. Zna alfabet, gramatykę, wspaniale operuje nieszablonowym słownictwem skojarzeń, nie wypowiada jednak słów. Komunikuje się, zamykając i otwierając oko. Jedną powiekę.
Dorota Sęczek, „Przekrój”
Fantastyczne. Jest to pochwała podróży, pochwała uczuć, wzruszeń estetycznych, a także listów czy obrazów, ale przede wszystkim pochwała pamięci i wyobraźni.
Małgorzata Baranowska, „Tygodnik Powszechny”
Skafander i motyl to książka niezwykła. Napisana z humorem i dystansem do własnego nieszczęścia. I choć mówi o cierpieniu i o przemijaniu pełno w niej radości życia i miłości do świata.
„Zwierciadło”
Oto książka spoza świata żywych. Opowiedziana przez oko i mózg, które nauczyły się patrzeć, śmiać, płakać, zagłębiać w pamięć, dosięgając najgłębszej prawdy istnień i rzeczy.
Jacques Boub, „Le Monde”
Książkę niezwykłą, przejmującą i poruszającą, która bardzo wiele daje do myślenia o losie każdego z nas, o stosunku duszy do ciała, życia do śmierci. Bauby napisał, to znaczy wymrugał książkę, której znaczenie wykracza poza literaturę i poza filozofię. Jej sens ujawnia najbardziej podstawową tajemnicę egzystencji.
Krzysztof Rutkowski, „Elle”
Istnieje amerykański termin na opisanie jego stanu: locked-in syndrome, dokładnie: zamknięcie się wewnątrz siebie. Jean-Dominique Bauby nie utracił jednak świadomości. I stąd ta książka, napisana, aby zaświadczyć; by wyjaśnić, co przeżył i czego doświadczył.
Philippe Cousin, „Le Figaro”
Słuchamy Bauby’ego, bo to, co nam mówi, trafia w sedno ludzkiej kondycji.
Robert McCrum, „The Observer”
Ta mała książeczka, cienka jak nitka łącząca człowieka z życiem, jest wspaniałą lekcją heroizmu.
Bertrand de Saint Vincent, “Le Figaro Magazine”
Ta żmudna praca nadawała sens jego istnieniu. Książka mówi o sprawach ludzkiej egzystencji, stosunku duszy do ciała, jest afirmacją życia.
T.S., „Rzeczpospolita”
Niezwykła to literatura. Ani pamiętnik, ani dziennik, ani opowieść. Fascynujący dokument literacki heroicznej walki o sens. Osobowość autora prześwituje przezeń w zaskakującej pełni, jakby nietknięta przetrwała wewnątrz bezwładnego ciała. Ujawniła się w całej rozpiętości, od wzruszeń do cynizmu, od refleksyjności do zabawnego poczucia humoru, od buntu do rezygnacji.
Leszek Brogowski, „Rzeczpospolita”
... a ja ciagle mysle o tej histori..porozmawiamy jutro.
poniedziałek, 2 lutego 2009
Patti Smith.
Patti Smith (ur. 30 grudnia 1946 roku) - amerykańska punkowa wokalistka i poetka. Zyskała rozgłos swoim debiutanckim albumem Horses. Wniosła do punk rocka feministyczny i intelektualny punkt widzenia. Uważa się ją za jedną z najważniejszych kobiet w historii rocka. Nagrywała i koncertowała razem z grupą muzyków, znanych jako Patti Smith Group.
W 1978 roku nagrała piosenkę Because the Night, którą dostała na taśmie od Bruce'a Springsteena jako odrzut z jego płyty Darkness on the Edge of Town. Piosenka stała się wielkim przebojem - dotarła na 12 miejsce listy singli w USA, a wielu krytyków uznało ją za najlepszy singel roku.
Smith zachowała intelektualny i krytyczny punkt widzenia aż do chwili obecnej - 6 września 2006 roku potępiła Izrael za agresję na Liban, a nawet nagrała 2 protest songi - Qana i Without Chains.
12 marca 2007 r. Patti Smith razem z zespołami R.E.M., Van Halen, The Ronettes i Grandmaster Flash and the Furious Five została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.
a tu piosenke:
piątek, 23 stycznia 2009
Rupert
Elfie zobacz jak Twoja Gabrielle i moj Rupert beda pieknie razem wygladac ;)!
Rupert szepna mi na uszko ,ze juz sie nie moze doczekac i sie zaczerwienil i wiesz tak mi sie wydaje ,ze moze byc z tego milosc rowerowa , szalona ,na zawsze..hmmm..
k.
czwartek, 22 stycznia 2009
Gabrielle.
Kochanie! mam juz imię dla mojej Rowera! i mam juz jej zdjecie! na e-bayu chca za nia jakies 200 : / ale nic to. cos wymysle!
a teraz poogladaj sobie i powiedz, czy sie spodoba Rupertowi.
b.
a teraz poogladaj sobie i powiedz, czy sie spodoba Rupertowi.
b.
wtorek, 20 stycznia 2009
Mods.
na poczatek o tych oryginalnych z lat 50/60'tych. i po polsku.
Mods – subkultura młodzieżowa powstała w Wielkiej Brytanii z końcem lat 50. XX w. Modsi wywodzili się głównie ze środowisk robotniczych, jednakże początki ruchu wywodzą się z londyńskiego Soho. Charakteryzowali się pedantycznym sposobem ubioru, nienawiścią do edukacji, zainteresowaniem najnowszymi trendami mody oraz muzyką eksperymentalną. Często nosili bujne włosy – bądź to ścięte na sposób "studencki", bądź też ułożone w ekstrawaganckie fryzury. Lubili szokować pełnym jaskrawych barw, krzykliwym i prowokującym wyglądem. Chętnie opowiadali się za hasłami związanymi z rewolucją seksualną.
Gusta muzyczne modsów oscylowały między rock and rollem, ska, rythm and bluesem, modern jazzem, beatem, popem a hard rockiem. Modsi stworzyli ciekawą mieszankę nowoczesnych nurtów w muzyce i elementów muzyki starego pokolenia. Entuzjastycznie przyjmowali dziwactwa sztuki awangardowej.
Głównym zespołem kojarzonym z subkulturą mods jest The Who. Inne chętnie słuchane grupy i wykonawcy to: The Kinks, The Small Faces, Yardbirds, T. Rex, Marmalade, Julie Driscoll, Brian Auger & Trinity, Shocking Blue, David Bowie & The Lower Third.
Modsi w latach 60. prowadzili regularne walki z rockersami (min. "druga bitwa pod Hastings", starcia w Brighton). Często kojarzy się ich również z ulicznymi rozbojami oraz tworzeniem gangów. Poruszali się głównie na skuterach (najczęściej na lambrettach i vespach) i nosili ubrania typowo angielskich marek jak Merc, Fred Perry, Ben Sherman oraz charakterystyczne zielone parki (wojskowe płaszcze z kapturami), do których najczęściej przyszywali naszywki z motywami brytyjskimi takimi jak Union Jack czy symbol RAF-u.
Uważa się że subkultura modsów była prekursorska względem ruchu skinhead.
Filmem uznanym za kultowy dla subkultury mods jest "Quadrophenia" Franca Roddama z 1979 roku. Film opowiada o grupie przyjaciół utożsamiających się z kulturą mods i ich starciach z rockersami. Tłem opowieści są Londyn i Brighton, 1965 roku, na ścieżkę dźwiękową składają się utwory The Who, a jedną z ról zagrał Sting.
a tu link odnosnie mods'ow po angielsku (bo duzoduzo wiecej)
http://en.wikipedia.org/wiki/Mod_(lifestyle)
teraz mod's revival. czyli powrot mods'ow w 70/80-tych latach.
Mod Revival (ang. odżycie modsów) – new wave'owy ruch młodzieżowy zapoczątkowany w roku 1979 w wyniku fascynacji filmem – "Quadrophenia", oraz ponownym zainteresowaniem takimi zespołami jak The Who, The Small Faces oraz muzyką ska. Mod revival był odrodzeniem ruchu modsów z lat 60. Wśród młodzieży znów zaczęto popularyzować skutery, które podobnie jak w przypadku tradycyjnych modsów stały się obowiązkowym pojazdem każdego revivalowca. Podczas odżycia wyłoniło się wiele nowych zespołów zainspirowanych twórczością starych zespołów związanych z subkulturą mods, które ubarwiły stare melodie w nieco punkowe brzmienia. Najważniejszym z revivalowych zespołów jest The Jam, a także The Lambrettas, The Chords, Purple Hearts, czy Secret Affair. Revivalowcy, podobnie jak ich poprzednicy, wyznawali uliczne życie, nie stronili od walk z teddy boysami, punkami, czy harleyowcami. Często ich sojusznikiem w bitwach byli skinheadzi (wtedy jeszcze niezaangażowani politycznie). Nowofalowi modsi ubierali się podobnie jak ich poprzednicy. Nosili garnitury, krawaty, a także polówki Fred Perry, czy Ben Sherman, różnego rodzaju kapelusze, płaszcze typu Crombie, wojskowe parki, dżinsowe spodnie, martensy, chelsea boots, obuwie wojskowe, trampki oraz halówki. Nosili włosy najczęściej opadające na uszy, ale bywały i krótsze, bardziej zbliżone do wzoru skinheadowskiego. Obecnie mod revival stanowi jedną z subkultur undergroundowych. Od lat 90., w wyniku powstania nowego gatunku muzycznego – brit pop – ich popularność na świecie wzrasta. Jest to widoczne w szczególności w Wielkiej Brytanii. W Polsce, ze względu na małą popularność skuterów, modsi stanowią mały procent młodzieży, chociaż zainteresowanie nimi w naszym kraju wzrasta.
tu warto wspomniec o nowej fali:
Nowa fala (ang. new wave) – gatunek muzyczny wywodzący się z punk rocka, a później nazwa całej grupy stylów popularnych w latach osiemdziesiątych.
Termin został wymyślony przez szefa wytwórni Sire Records jako określenie na muzykę wydawanych przez nią zespołów punkrockowych (głównie skupionych wokół klubu CBGB's) – w tym pionierów punk rocka, takich jak Talking Heads czy Television. Następnie nową falą zaczęto nazywać wszystkich wykonawców punkowych i zainspirowanych tą muzyką, którzy wychodzili poza ramy prostego punk rocka w stylu Ramones. Był to więc w istocie synonim terminu post punk. Później używano tych dwóch etykietek do dokonywania podziału w obrębie tej samej grupy artystów: nową falą określano twórczość bardziej popową, post punkiem zaś – bardziej eksperymentalną.
Z czasem termin nowa fala zaczął być używany w odniesieniu do bardziej komercyjnych form, zwykle charakteryzujących się łagodnym brzmieniem opartym na wykorzystaniu elektronicznych instrumentów klawiszowych i perkusyjnych oraz czystym technicznie śpiewem (często z użyciem wielogłosowych harmonii) – w tym do takich gatunków, jak synth pop i new Romantic.
Do przedstawicieli nowej fali należą m.in.: Lostprophets, The Buggles, INXS, The Cure, Elvis Costello, Nick Lowe, Devo, Talking Heads, Blondie, The B-52's, The Police, The Jam, XTC, The dB's, The Pretenders, The Stranglers, Man Go Fish, Cheap Trick, The Cars, Split Enz, Duran Duran, Depeche Mode, Spandau Ballet, ABC, Gary Numan, Talk Talk, Ultravox, Classix Nouveaux, U2. W Polsce: Republika, Kryzys, Brygada Kryzys, Aya RL, Tilt, Madame, Siekiera, Variete, Kult.
i troszke po angielsku.
http://en.wikipedia.org/wiki/Mod_revival
Johnny Cash
J. R. Cash znany jako Johnny Cash (26 lutego 1932 - 12 września 2003) – amerykańska ikona muzyki oraz kultury. Bojownik o prawa Indian, więźniów i ludzi uciśnionych w szerokim tego słowa znaczeniu.
Cash obok tradycyjnej muzyki country, ballady cowboyskiej i stylu country pop tworzył również utwory w stylach.
Zwany także Man in Black - Człowiek w czerni, ze względu na kolor ubrań jakie nosił - będący znakiem sprzeciwu wobec społecznych dyskryminacji i nierówności. Jego radykalna postawa powodowana była głębokim nawróceniem, jakie przeżył u boku swej drugiej żony, June Carter, po latach zmagań ze skutkami tragicznych zdarzeń z dzieciństwa i zażywania amfetaminy i barbituranów.
Cash wykształcił charakterystyczny wizerunek sceniczny, który zainspirował setki artystów naśladujących go. John Cash śpiewający swym powolnym, głębokim barytonem, przy akompaniamencie gitary lub małego zespołu instrumentalnego nagrał setki ballad i piosenek, które na trwałe weszły do kanonu gatunku.Z niezwykłą łatwością nawiązywał kontakt z publicznością, dla której jego występy były niezapomnianym przeżyciem. Cash intensywnie koncertował, często w niecodziennej scenerii, na przykład w więzieniach (Folsom, St. Quentin). Płyta At Folsom Prison, której nagranie w więzieniu przeforsował Cash, jest powszechnie uważana z jedną z najlepszych płyt nagranych na żywo. Płyta została zainspirowana filmem "The Walls of Folsom Prison".
Jednym z jego ostatnich dokonań były albumy zawierające opracowania hymnów kościelnych jego ukochanej matki oraz piosenki współczesnych artystów i grup rockowych, między innymi Depeche Mode ("Personal Jesus"), Soundgarden ("Rusty Cage"), U2 ("One") i Nine Inch Nails ("Hurt").
Johnny Cash pozostał czynny muzycznie do czasu swej śmierci, czego dowodem jest wydana w 2002 roku płyta American IV: The Man Comes Around. Cash zmarł 12 września 2003 z powodu komplikacji pooperacyjnych, zaledwie w tydzień po zwolnieniu ze szpitala.
Współpracował z zespołami The Highwaymen i Million Dollar Quartet. Śpiewał także w duecie ze swą żoną June Carter Cash.
Cash obok tradycyjnej muzyki country, ballady cowboyskiej i stylu country pop tworzył również utwory w stylach.
Zwany także Man in Black - Człowiek w czerni, ze względu na kolor ubrań jakie nosił - będący znakiem sprzeciwu wobec społecznych dyskryminacji i nierówności. Jego radykalna postawa powodowana była głębokim nawróceniem, jakie przeżył u boku swej drugiej żony, June Carter, po latach zmagań ze skutkami tragicznych zdarzeń z dzieciństwa i zażywania amfetaminy i barbituranów.
Cash wykształcił charakterystyczny wizerunek sceniczny, który zainspirował setki artystów naśladujących go. John Cash śpiewający swym powolnym, głębokim barytonem, przy akompaniamencie gitary lub małego zespołu instrumentalnego nagrał setki ballad i piosenek, które na trwałe weszły do kanonu gatunku.Z niezwykłą łatwością nawiązywał kontakt z publicznością, dla której jego występy były niezapomnianym przeżyciem. Cash intensywnie koncertował, często w niecodziennej scenerii, na przykład w więzieniach (Folsom, St. Quentin). Płyta At Folsom Prison, której nagranie w więzieniu przeforsował Cash, jest powszechnie uważana z jedną z najlepszych płyt nagranych na żywo. Płyta została zainspirowana filmem "The Walls of Folsom Prison".
Jednym z jego ostatnich dokonań były albumy zawierające opracowania hymnów kościelnych jego ukochanej matki oraz piosenki współczesnych artystów i grup rockowych, między innymi Depeche Mode ("Personal Jesus"), Soundgarden ("Rusty Cage"), U2 ("One") i Nine Inch Nails ("Hurt").
Johnny Cash pozostał czynny muzycznie do czasu swej śmierci, czego dowodem jest wydana w 2002 roku płyta American IV: The Man Comes Around. Cash zmarł 12 września 2003 z powodu komplikacji pooperacyjnych, zaledwie w tydzień po zwolnieniu ze szpitala.
Współpracował z zespołami The Highwaymen i Million Dollar Quartet. Śpiewał także w duecie ze swą żoną June Carter Cash.
poniedziałek, 19 stycznia 2009
Tim Buckley
Tim Buckley, właściwie Timothy Charles Buckley III (ur. 14 lutego 1947 w Waszyngtonie, USA - zm. 29 czerwca 1975 w Santa Monica) – amerykański muzyk, wokalista, autor tekstów, producent muzyczny.
Był jedną z czołowych postaci muzyki lat 60. i 70. XX wieku. Potrafił przełamać ograniczenia stylistyczne i wprowadzić do swojej muzyki elementy jazzu, rocka i rhythm and bluesa oraz eksperymentować z formami muzycznymi. Zmarl przedwczesnie w skutek reakcji toksycznej po zażyciu bezwiednie heroiny podanej mu jako pijanemu przez inna osobę. Ojciec Jeffa Buckleya, również muzyka i wokalisty, również tragicznie przedwcześnie zmarłego, 20 lat po śmierci Tima, utonięciem w rzece.
Był jedną z czołowych postaci muzyki lat 60. i 70. XX wieku. Potrafił przełamać ograniczenia stylistyczne i wprowadzić do swojej muzyki elementy jazzu, rocka i rhythm and bluesa oraz eksperymentować z formami muzycznymi. Zmarl przedwczesnie w skutek reakcji toksycznej po zażyciu bezwiednie heroiny podanej mu jako pijanemu przez inna osobę. Ojciec Jeffa Buckleya, również muzyka i wokalisty, również tragicznie przedwcześnie zmarłego, 20 lat po śmierci Tima, utonięciem w rzece.
środa, 14 stycznia 2009
Fryderyk Chopin.
Fryderyk Franciszek Chopin (ur. 22 lutego[1] 1810 w Żelazowej Woli, zm. 17 października 1849 w Paryżu) – polski kompozytor i pianista.
Jest uważany za najwybitniejszego polskiego kompozytora, a także za wybitnego pianistę i czołowego przedstawiciela muzyki okresu romantyzmu na świecie. Nazywany bywa poetą fortepianu. Choć należy do najchętniej granych kompozytorów muzyki fortepianowej, jego dzieła wymagają od wykonawcy dużego warsztatu i wirtuozerii. U źródeł jego twórczości leżała wielka wrażliwość artystyczna oraz umiejętność czerpania wzorców z polskiej muzyki ludowej.
Jego przyjaciółka i towarzyszka życia George Sand mówiła o nim, że był jeszcze bardziej polski niż sama Polska. (to prawie jak ja. ; ) ).
Ojciec, Mikołaj (1771-1844), był spolonizowanym Francuzem przybyłym z Marainville w Lotaryngii. Francuską wersją nazwiska – Chopin – posługiwali się do końca życia i on, i Fryderyk, z rzadka spolszczając je do postaci Szopen, która to bazuje na wymowie języka francuskiego i bywa używana potocznie.
Ojciec Fryderyka przyjechał do Polski w 1787 w wieku 16 lat w interesach Adama Weydlicha – wielkorządcy Michała Jana Paca i spędził tu resztę swojego życia. Dość szybko związał się ze swoją nową ojczyzną; już w 1794 r. wziął udział w insurekcji kościuszkowskiej i nigdy z Polski nie wyjechał. Nie utrzymywał też już kontaktu z rodziną we Francji. Swoje dzieci wychował na Polaków. Znany był także z nieufności, a wręcz nienawiści do Napoleona.
Wedle legendy Chopin przyszedł na świat przy grze na skrzypcach Mikołaja Chopina. Być może dopiero kilka tygodni po urodzeniu dziecko zgłoszono u księdza i ochrzczono.
Lata 1829-1831 były dla Chopina okresem pierwszej miłości (do śpiewaczki Konstancji Gładkowskiej) i pierwszych ogromnych sukcesów kompozytorskich. W liście do swojego przyjaciela, Tytusa Woyciechowskiego, Chopin nazywał Konstancję ideałem. Powstały wówczas Koncerty fortepianowe f-moll op. 21 i e-moll op. 11.
2 listopada 1830 roku Chopin wyjechał z Warszawy do Kalisza, gdzie spędził ostatni dzień w ojczyźnie i gdzie dołączył do niego Tytus Woyciechowski. Przed wyjazdem pożegnał się z Konstancją Gładkowską i wręczył jej pierścień przechowywany przez nią aż do śmierci. 5 listopada 1830 Chopin na zawsze opuścił Polskę – wyjechał z Kalisza i przez Wrocław udał się do Drezna. W Wiedniu usłyszał śpiewaną niegdyś przez Konstancję cavatinę Rossiniego i rozpłakał się. Pojechał do Monachium i w końcu udał się do Paryża. W czasie drogi Chopin pisze dziennik (zwany "Dziennikiem stuttgarckim"), który jest dokumentem przedstawiającym stany jego ducha podczas pobytu w Stuttgarcie, gdzie ogarnęła go rozpacz z powodu upadku powstania listopadowego. Wedle tradycji, powstają wtedy pierwsze szkice do Etiudy "Rewolucyjnej". Utwory tego okresu wypełnione są dramatyzmem, który z wolna zaczyna w twórczości Chopina dominować.
W Paryżu Chopin zamieszkiwał małe mieszkanie przy Boulevard Poissonniere. Dał pierwszy z dziewiętnastu publicznych koncertów w Paryżu (podczas 18 lat pobytu w tym mieście). Organizował go Friedrich Wilhelm Kalkbrenner, pianista. Chopin zagrał Koncert e-moll i Wariacje B-dur op. 2. Koncert oszołomił publiczność, w tym obecnego na nim Franciszka Liszta. Krytyk François Fétis zapowiadał, że Chopin odrodzi muzykę fortepianową. Następnego dnia wydawcy przysyłali Chopinowi propozycje kupna utworów. Chopin zaczął prowadzić żywot wirtuoza, komponując utwory, które szybko stawały się modne na salonach. Przyjaźnił się z wieloma wybitnymi muzykami (Liszt, Vincenzo Bellini, Hector Berlioz), był zapraszany na prywatne występy nie jako muzyk, ale jako gość, nawet na sam dwór. Szybko więc przeprowadził się do Chaussee d'Antin, modnej dzielnicy Paryża. Przyjaciele nazywali jego mieszkanie Olimpem ze względu na dającą się stamtąd słyszeć boską muzykę. Jednak z powodu trudnej sytuacji finansowej Chopin zaczął dawać coraz więcej lekcji gry na fortepianie. Oszałamiała go ogromna ilość propozycji. Chopin uczył między innymi księżniczkę de Noailles, księżne de Chimay i de Beauvau, baronową Rothschild, hrabinę Peruzzi i Potocką. Wśród uczniów także wielkie talenty – Karolina Hartmann, Karol Filtsch a także wierny przyjaciel Chopina Adolf Gutmann. Chopin jako nauczyciel znany był z niezwykłych wymagań i nerwowości.
W latach 1835-1846 porzucił karierę wirtuoza na rzecz komponowania. Zaczął żyć życiem polskiej emigracji, utrzymując ścisłe kontakty z głównymi intelektualistami polskimi (Adam Mickiewicz, Julian Ursyn Niemcewicz, Cyprian Kamil Norwid). Józef Bem poprosił go o zaliczkę dla powstającego Towarzystwa Politechnicznego. Chopin gościł też u siebie najbliższego przyjaciela z lat dziecinnych, Jana Matuszyńskiego, który zamieszkując u Fryderyka studiował medycynę w Paryżu. W 1842 roku Jan umarł na gruźlicę. U Chopina bywał też jego słynny przyjaciel, wielki pianista i kompozytor – Julian Fontana.
(żeby zbyt Cie nie zanudzić, taki oto skrocik):
Kalendarium [edytuj]
* 1810 – narodziny Fryderyka Chopina w Żelazowej Woli
* 1817 – pierwsza próba kompozytorska w wieku 7 lat
* 1818 – pierwszy występ estradowy
* 1823 – rozpoczęcie nauki kompozycji u Elsnera
* 1826 – studia w Szkole Głównej Muzyki
* 1829 – wizyta w Wiedniu
* 1830 – ostateczne opuszczenie Polski
* 1831 – przyjazd do Paryża
* 1835 – zaręczyny z Marią Wodzińską (Walc As-dur)
* 1836 – spotkanie z George Sand
* 1837 – zerwanie z Wodzińską
* 1838 – związek z George Sand, wyjazd na Majorkę, praca nad 24 Preludiami
* 1839 – powrót do Francji, powstaje Sonata b-moll
* 1844 – umiera ojciec Chopina
* 1845 – kłótnie z George i choroba Fryderyka nasilają się
* 1847 – zerwanie z George
* 1848 – wyjazd z Jane Stirling do Anglii i Szkocji
* 1849 – śmierć w Paryżu
och ach!
wtorek, 13 stycznia 2009
Gia
Gia Marie Carangi (ur. 29 stycznia 1960 - zm. 18 listopada 1986) - supermodelka, która zyskała popularność w latach 70. i na początku lat 80. XX wieku. Pierwsza z tzw. epoki supermodelek Cindy Crawford
Urodziła się w rodzinie włosko-irlandzko-walijskiej i wychowała w Filadelfii (US). Ukończyła tam Abraham Lincoln High School w 1977r., po czym opuściła dom rodzinny i wyjechała do Nowego Jorku. Tam została zauważona i dostała pracę w agencji modelek prowadzonej przez Wilhelminę Cooper. W szybkim czasie zyskała dużą popularność i stała się wziętą modelką. Prowadziła bardzo aktywny tryb życia. Z czasem popularność i nabrany rozpęd przerosły modelkę. Wspierająca ją menadżerka zmarła na raka płuc, wtedy, mająca wcześniej już kontakt z narkotykami dziewczyna, zaczęła zażywać ich duże ilości. Ten krok spowodował załamanie jej kariery. Poddana dwukrotnie detoksowi - w '81 i '85 - wracała zawsze do narkotyków. Otwarcie przyznawała się do swojej orientacji, pozostawała w długotrwałych związkach z kobietami (Sandy Linter - wizażystką, następnie Elyssą Golden - narkomanką poznaną na odwyku w 1981 roku).
Była pierwszą znaną kobietą, która zachorowała na AIDS. Zmarła w wieku 26 lat, w Hahnemann University Hospital w Filadelfii.
Pochowana została na Sunset Memorial Park w Feasterville, w okręgu Filadelfijskim. W pogrzebie wzięła udział tylko najbliższa rodzina. Informacja o jej śmierci nie została podana do wiadomości publicznej.
Subskrybuj:
Posty (Atom)