poniedziałek, 12 października 2009
manic depression. (zaburzenie maniakalno-depresyjne).
Zaburzenie afektywne dwubiegunowe (zaburzenie maniakalno-depresyjne, psychoza maniakalno-depresyjna, cyklofrenia lub potocznie i błędnie depresja dwubiegunowa) – zaburzenie psychiczne charakteryzujące się cyklicznymi, naprzemiennymi epizodami depresji, hipomanii, manii, stanów mieszanych i stanu pozornego zdrowia psychicznego. Obecnie nazwy "psychoza maniakalno-depresyjna" nie używa się i powoli się z niej rezygnuje na rzecz pojęcia "zaburzenia afektywne dwubiegunowe".
Przyczyny:
Przyczyna tej choroby nie jest znana, najpopularniejsze tezy zaliczają do czynników mogących być bodźcem jej rozwoju[potrzebne źródło]:
* tzw. trudne dzieciństwo,
* neurotyczne przeżycia (zwłaszcza w okresie dojrzewania),
* wysoką podatność na stres,
* silną traumę,
* nieumiejętność wyrażania uczuć, zwłaszcza "duszenie w sobie" negatywnych emocji,
Inne teorie zakładają, że choroba:
* ma podłoże genetyczne (według niektórych ocen jest to tylko czynnik zwiększający ryzyko zachorowania)
* jest efektem złej pracy neuroprzekaźników
* jest efektem urazów i mikrourazów mózgu
* ma przyczyny w wadach rozwoju płodu
Choroba ta dotyka równie często kobiety, co mężczyzn. Wyróżnia się cztery podtypy zaburzeń afektywnych dwubiegunowych:
* typ I, w którym występują wyraźne i silne epizody maniakalne
* typ II, w którym pełna mania występuje niezwykle rzadko, występuje natomiast hipomania
* typ III cyklotymia, w której pojawiają się prawie wyłącznie łagodne postaci hipomanii i subdepresji, co dla otoczenia i chorego może sprawiać wrażenie zwykłych cech charakteru.
* typ niesprecyzowany, który w wywiadzie i obserwacji nie daje się zakwalifikować jako żaden z powyższych.
Zdiagnozowanie zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu I jest zazwyczaj nagłe i nie budzące wątpliwości, gdyż zwykle pierwszy epizod ma charakter manii (wyraźne objawy mogą rozwinąć się w ciągu kilku godzin lub dni). Bardzo często już po zdiagnozowaniu rodzina lub najbliżsi chorego dostrzegają pozornie nieistotne wcześniej zdarzenia, zachowania, traktowane przed diagnozą jako "dziwactwa", dziecięca wyobraźnia lub problemy okresu dojrzewania jako wcześniejsze symptomy rodzącej się choroby.
Znacznie bardziej problematyczna jest poprawna diagnoza zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu II, gdyż pacjenci i otoczenie w wywiadzie i bardzo często lekarze podczas obserwacji mylą epizody hipomanii z normalnym, produktywnym funkcjonowaniem. W takiej sytuacji stawiana diagnoza brzmi "nawracająca depresja" i podjęta farmakoterapia antydepresantami pogarsza tylko stan pacjenta: skracają się okresy przejścia depresja/hipomania, odpowiednio fazy pogłębiają się, oraz nierzadko pojawiają się bardzo silne fazy manii i stany mieszane. Przeciętny okres pomiędzy pojawieniem się pierwszych objawów zaburzenia afektywnego dwubiegunowego a postawieniem poprawnej diagnozy jest na całym świecie dość podobny i wynosi około 10 lat.
Pierwszy atak choroby ma miejsce najczęściej między dwudziestym a trzydziestym rokiem życia, ale znacząca część dotkniętych tą chorobą pierwsze epizody ma już nawet w wieku 10 lat.
Długość epizodu waha się zazwyczaj od kilku dni do kilku miesięcy, przy czym epizod depresyjny ma zazwyczaj dłuższy przebieg (może trwać nawet kilka lat). Występuje również postać szybkozmienna, w której przejścia mania/depresja mogą następować nawet kilka razy do roku. Natomiast w stanach mieszanych, kiedy jednocześnie występują objawy manii i depresji, widoczny na zewnątrz dominujący nastrój manii lub depresji może nagle zmieniać się nawet kilka lub kilkanaście razy na dobę.
Przebieg:
Gwiaździsta noc Vincenta van Gogha z 1889. Charakterystyczny, rozmyty i wibrujący styl malarza mógł być efektem przechodzenia artysty przez etapy manii choroby afektywnej dwubiegunowej.
Choroba dwubiegunowa jest dla chorego niezwykle wyniszczająca, często uniemożliwia kontynuację pracy, utrzymania znaczących relacji. Bardzo często towarzyszy jej nadużywanie alkoholu. Bardzo wysoki jest także wskaźnik samobójstw i prób samobójczych wśród osób cierpiących na zaburzenie maniakalno-depresyjne (wyższy niż wśród osób cierpiących na chorobę afektywną jednobiegunową).
Faza maniakalna charakteryzuje się wzmożoną aktywnością psychoruchową, bezsennością, szałem twórczym, gonitwą myśli (podobnymi do hiperaktywności wywołanej silnymi środkami psychoaktywnymi, np. amfetaminą), urojeniami, zawyżoną samooceną, zazwyczaj przekonaniem o własnej poczytalności (co w połączeniu z urojeniami często prowadzi do agresji przeciw osobom "wmawiającym" choremu zaburzenia psychiczne). Depresyjny komponent choroby dwubiegunowej przypomina depresję jako osobną jednostkę chorobową, ale jej przebieg jest zwykle cięższy.
Zewnętrzne wyzwalacze:
Zaburzenia nastroju w przebiegu choroby mają charakter endogenny, to znaczy nie wynikają z przyczyn zewnętrznych, ale z błędnego funkcjonowania mózgu, zaburzenia produkcji lub przyswajania neuroprzekaźników etc. Ponieważ następuje pełne, dwukierunkowe sprzężenie między psychiką człowieka i funkcjonowaniem centralnego układu nerwowego, możliwe jest pobudzenie faz choroby przez czynniki zewnętrzne, tzw. wyzwalacze.
Chorzy na zaburzenie afektywne dwubiegunowe są szczególnie narażeni na długotrwałe fazy depresji wywołane silnymi negatywnymi bodźcami, takimi jak: śmierć bliskiej osoby, rozstanie, niepowodzenia w życiu osobistym czy zawodowym. Także nadużywanie substancji psychoaktywnych (alkohol, narkotyki, leki), które u zdrowego człowieka wywołują kilkudniowy okres depresji, u chorego na zaburzenie afektywne dwubiegunowe mogą spowodować pełną, długotrwałą kliniczną depresję.
Odwrotna zależność również istnieje. Silne pozytywne emocje takie jak nowa praca, nowa szkoła, nowa miłość, poważne osiągnięcia zawodowe, sukcesy w życiu osobistym, narodziny potomka mogą spowodować, wyzwolić epizod hipomanii czy manii, który dalej ma już normalny przebieg typowy dla zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.
U chorych ze skłonnościami do stanów mieszanych będących reakcjami na wyżej wymienione wyzwalacze mogą być odpowiednie stany mieszane: dysforyczna mania w odpowiedzi na wyzwalacze pozytywne i pobudzona depresja w odpowiedzi na wyzwalacze negatywne.
Leczenie:
W leczeniu epizodów depresyjnych i maniakalnych stosuje się odpowiednio leki przeciwdepresyjne i przeciwpsychotyczne. W profilaktyce nawrotów zaburzeń afektywnych stosuje się leki stabilizujące nastrój (normotymiczne): sole litu (w Polsce węglan litu), walproiniany, karbamazepinę i lamotryginę.
Optymalizacja leczenia stabilizatorem nastroju bywa również wystarczająca do opanowania epizodów afektywnych o niewielkim nasileniu (subdepresja, hipomania). Działanie stabilizujące nastrój wykazują również niektóre neuroleptyki atypowe (szczególnie olanzapina).
Steve Buscemi.
Steven Arthur Buscemi (pronounced /bʊˈʃɛmi/ boo-SHEM-ee; ur. 13 grudnia 1957 w Nowym Jorku, dzielnica Brooklyn) – amerykański aktor filmowy i teatralny pochodzenia włosko-irlandzkiego.
Życiorys:
Jego pierwszą główną rolą był występ w dramacie o tematyce LGBT Parting Glances (1986). Jest członkiem The Wooster Group. Przeważnie jest aktorem drugoplanowym, jednak odniósł też sukces w głównej roli w tragikomedii Ghost World (2001), za którą był nominowany do Złotego Globu oraz zdobył nagrodę Independent Spirit.
Postacie grane przez Buscemiego są przeważnie neurotykami i paranoikami. Quentin Tarantino korzystał z usług Steve'a w prawie wszystkich swoich filmach. Artysta często pojawia się też w filmach braci Coen, przeważnie ginąc w makabryczny lub nieoczekiwany sposób (np. będąc postrzelonym z pistoletu w twarz lub umierając na atak serca podczas walki wręcz).
W roku 2003 wystąpił gościnnie w telewizyjnej kreskówce Simpsonowie, wyświetlanej od wielu lat w telewizji FOX. W 2004 dołączył do obsady serialu Rodzina Soprano jako kuzyn Tony'ego Soprano. Wcześniej brał udział w tym przedsięwzięciu, reżyserując odcinki trzeciego, czwartego i szóstego sezonu.
Buscemi napisał scenariusz, wyreżyserował oraz wystąpił w filmie Trees Lounge w 1996. Wyreżyserował także filmy Animal Factory (2000) i Lonesome Jim (2005).
Był nowojorskim strażakiem w latach 1980-1984. Następnego dnia po zamachach z 11 września, zgłosił się na ochotnika do swojej starej remizy strażackiej, pracując przez tydzień w strefie zero na dwunastogodzinnych zmianach i szukając ocalałych. Unikał kamer i pracował anonimowo.
W kwietniu 2001, podczas kręcenia Domestic Disturbance w Wilmington, Buscemi został ugodzony nożem podczas barowej bójki między Vince'm Vaughnem, scenarzystą Scottem Rosenbergiem a Timothy'm Fogerty'm, sprowokowanej przez tego ostatniego. Został trafiony w głowę, gardło i ramię. Ma bliznę na policzku, którą podczas filmu przykrywał makijaż.
Filmografia:
* Zakochany Paryż (Paris, je t'aime, 2006)
* Wyspa (The Island, 2005)
* Duża ryba (Big Fish, 2003)
* 28 dni (28 Days, 2000)
* Big Lebowski (The Big Lebowski, 1998)
* Armageddon (1998)
* Lot skazańców (Con Air, 1997)
* Fargo (1996)
* Desperado (1995)
* Ostatni żywy bandyta (The Last Outlaw, 1994)
* Pulp Fiction (1994)
* Hudsucker Proxy (1994)
* Wściekłe psy (Reservoir Dogs, 1992)
* Barton Fink (1991)
* Parting Glances (1986)
wtorek, 4 sierpnia 2009
James Nachtwey
James Nachtwey (born 1948) is an influential American photojournalist and war photographer who has been awarded the Overseas Press Club's coveted Robert Capa Gold Medal an unprecedented 5 times. In 2003, he was injured by a grenade in an attack on his convoy while serving as a TIME contributing correspondent in Baghdad, from which he has made a full recovery.
Nachtwey started working as a newspaper photographer in 1976 at the Albuquerque Journal. In 1980, he moved to New York and began working as a freelance photographer. In 1981, Nachtwey covered his first overseas assignment in Northern Ireland illustrating civil strife. He has documented a variety of armed conflicts and social issues, spending time in South Africa, Latin America, the Middle East, Russia, Eastern Europe, the former Soviet Union shooting pictures of war, conflict and famine, and images of socio-political issues (pollution, crime and punishment) in Western Europe and the United States. He currently lives in New York City.
In 1994, Nachtwey was covering the upcoming elections in South Africa, the first non-racial ones in decades. As an associate of the Bang-Bang Club, he was at the scene when Ken Oosterbroek was killed and Greg Marinovich was seriously injured.
Nachtwey had been injured previously in his work, but it was during his extensive coverage of the United States invasion of Iraq that he received his first combat injury. As Nachtwey, along with TIME correspondent Michael Weisskopf rode in the back of a humvee with the United States Army "Tomb Raiders" Survey Platoon, an insurgent threw a grenade into the vehicle. Weisskopf grabbed the grenade to throw it out of the humvee, but it exploded in his hand. Two soldiers were injured in the explosion, along with the TIME journalists. Nachtwey managed to take several photographs of medic Billie Grimes treating Weisskopf before passing out. Both journalists were airlifted to Germany and later to hospitals in the United States. Nachtwey recovered sufficiently to return overseas to cover the tsunami in Southeast Asia of December 26, 2004.[1]
Nachtwey has worked with TIME as a contract photographer since 1984. He worked for Black Star from 1980 until 1985 and was a member of Magnum Photos from 1986 until 2001. In 2001, he was a founding member of the VII Photo Agency.
Nachtwey was present during the September 11, 2001 attacks on the World Trade Center, and produced a well known related body of work. He also compiled a photo essay on the effects of the Sudan conflict on civilians.
Nachtwey photographs have been exhibited throughout Europe and the United States and he has received numerous prizes and awards including the World Press Photo award in 1994. Nachtwey has also been awarded the Overseas Press Club's coveted Robert Capa Gold Medal an unprecedented 5 times, in 1983, 1984, 1986, 1994 and 1998. In 2001, the documentary War Photographer was released, focusing on Nachtwey and his work. Directed by Christian Frei, the film received an Academy Award nomination for best documentary film.
In 2006, Nachtwey was awarded a Heinz Award from the Heinz Family Foundation, which carries a US $250,000 prize, for his body of work. Nachtwey is also one of three winners of the 2007 TED Prize. Each recipient was granted $100,000 and one "world-changing wish" to be revealed at the 2007 TED conference, in Monterey, California. Many members of the TED Community, and a group of world-class companies, have pledged support to help fulfill the wishes. Nachtwey's wish, revealed March 8, 2007, is this: "There's a vital story that needs to be told, and I wish for TED to help me gain access to it and then to help me come up with innovative and exciting ways to use news photography in the digital era."[2] Those who wish to help him will sign an NDA and help him "gain access to a place in the world where a critical situation is occurring and fully document it with photography; set a date to unveil the pictures and find a series of innovative ways to create powerful impact with them, using novel display technologies and the power of the Internet as well as media; and use the campaign to generate resources for organizations that are working to address and transform the situation." Early results of this work have been unveiled at XDRTB.org to document extensively drug-resistant tuberculosis throughout the world.
http://www.jamesnachtwey.com/
Nachtwey started working as a newspaper photographer in 1976 at the Albuquerque Journal. In 1980, he moved to New York and began working as a freelance photographer. In 1981, Nachtwey covered his first overseas assignment in Northern Ireland illustrating civil strife. He has documented a variety of armed conflicts and social issues, spending time in South Africa, Latin America, the Middle East, Russia, Eastern Europe, the former Soviet Union shooting pictures of war, conflict and famine, and images of socio-political issues (pollution, crime and punishment) in Western Europe and the United States. He currently lives in New York City.
In 1994, Nachtwey was covering the upcoming elections in South Africa, the first non-racial ones in decades. As an associate of the Bang-Bang Club, he was at the scene when Ken Oosterbroek was killed and Greg Marinovich was seriously injured.
Nachtwey had been injured previously in his work, but it was during his extensive coverage of the United States invasion of Iraq that he received his first combat injury. As Nachtwey, along with TIME correspondent Michael Weisskopf rode in the back of a humvee with the United States Army "Tomb Raiders" Survey Platoon, an insurgent threw a grenade into the vehicle. Weisskopf grabbed the grenade to throw it out of the humvee, but it exploded in his hand. Two soldiers were injured in the explosion, along with the TIME journalists. Nachtwey managed to take several photographs of medic Billie Grimes treating Weisskopf before passing out. Both journalists were airlifted to Germany and later to hospitals in the United States. Nachtwey recovered sufficiently to return overseas to cover the tsunami in Southeast Asia of December 26, 2004.[1]
Nachtwey has worked with TIME as a contract photographer since 1984. He worked for Black Star from 1980 until 1985 and was a member of Magnum Photos from 1986 until 2001. In 2001, he was a founding member of the VII Photo Agency.
Nachtwey was present during the September 11, 2001 attacks on the World Trade Center, and produced a well known related body of work. He also compiled a photo essay on the effects of the Sudan conflict on civilians.
Nachtwey photographs have been exhibited throughout Europe and the United States and he has received numerous prizes and awards including the World Press Photo award in 1994. Nachtwey has also been awarded the Overseas Press Club's coveted Robert Capa Gold Medal an unprecedented 5 times, in 1983, 1984, 1986, 1994 and 1998. In 2001, the documentary War Photographer was released, focusing on Nachtwey and his work. Directed by Christian Frei, the film received an Academy Award nomination for best documentary film.
In 2006, Nachtwey was awarded a Heinz Award from the Heinz Family Foundation, which carries a US $250,000 prize, for his body of work. Nachtwey is also one of three winners of the 2007 TED Prize. Each recipient was granted $100,000 and one "world-changing wish" to be revealed at the 2007 TED conference, in Monterey, California. Many members of the TED Community, and a group of world-class companies, have pledged support to help fulfill the wishes. Nachtwey's wish, revealed March 8, 2007, is this: "There's a vital story that needs to be told, and I wish for TED to help me gain access to it and then to help me come up with innovative and exciting ways to use news photography in the digital era."[2] Those who wish to help him will sign an NDA and help him "gain access to a place in the world where a critical situation is occurring and fully document it with photography; set a date to unveil the pictures and find a series of innovative ways to create powerful impact with them, using novel display technologies and the power of the Internet as well as media; and use the campaign to generate resources for organizations that are working to address and transform the situation." Early results of this work have been unveiled at XDRTB.org to document extensively drug-resistant tuberculosis throughout the world.
http://www.jamesnachtwey.com/
niedziela, 31 maja 2009
wtorek, 19 maja 2009
Gotye.
Wouter DeBacker (born 21 May 1980, in Bruges, Belgium was raised in Australia).
About Gotye (z jego oficjalnej strony):
Gotye is many things to many people, and, at once, many things to just one person (himself for instance), although, at times, he may be a few things to a few people. At once.
Sometimes, he may mean something to some person or people (and we all know you can fool some people, some of the time) but it must be said: his aim is to fool himself, all of the time. Which he does.
Sometimes
.
…Italics
But seriously… by Phil Collins was an album that informs pretty much all of Gotye’s songwriting to date. Any sounds in his tracks that sound familiar are of course, exactly that.
They come to Gotye in his dreams, and he gathers them round him like little children round a campfire, desperate (although they don’t know it) for visions of a glorious future, where all children (that is, “sounds”) can play (read: “resound”) together harmoniously… in a world where love rules and everyone will gladly lay their body down for the groove.
Is that how they say it these days?
Hmmm…
Variously described as (i) a reclusive hunchback with a penchant for blue cheese and a horrible flatulence problem, (ii) a leading Soviet authority on ancient and early modern Russian political, economic and social history or (iii) a debilitating affliction of the neck (resulting from a childhood inattention to spelling), in actual fact, Gotye is just a young Australian fellow named Wally De Backer who makes music in his bedroom.
But which account do you find more interesting huh? I mean, really!
Boardface (2004) and Like Drawing Blood (2006) are two lps he has released independently. You can buy them directly from the gotye.com web store via credit card/debit card/barter of precious shells. Op shops, of course, also carry a good deal of Gotye stock, albeit alternately credited and in component form.
Oh, and fyi, Aussies should pronounced Gotye as “gore-ti-yeah”, using that inimitably dry and elongated sound they call an “accent”!
Wally can say that because he was born in Belgium (and he speaks English good).
popatrz na słowa tej piosenki:
Hearts A Mess
Pick apart
The pieces of your heart
And let me peer inside
Let me in
Where only your thoughts have been
Let me occupy your mind
As you do mine
You have lost
Too much love
To fear, doubt and distrust
(It’s not enough)
You just threw away the key
To your heart
You don’t get burned
(’Cause nothing gets through)
It makes it easier
(Easier on you)
But that much more difficult for me
To make you see…
Love ain’t fair
So there you are
My love
Your heart’s a mess
You won’t admit to it
It makes no sense
But I’m desperate to connect
And you, you can’t live like this
Love ain’t safe
You won’t get hurt if you stay chaste
So you can wait
But I don’t wanna waste my love
a tu posluchaj tej piosenki!:
About Gotye (z jego oficjalnej strony):
Gotye is many things to many people, and, at once, many things to just one person (himself for instance), although, at times, he may be a few things to a few people. At once.
Sometimes, he may mean something to some person or people (and we all know you can fool some people, some of the time) but it must be said: his aim is to fool himself, all of the time. Which he does.
Sometimes
.
…Italics
But seriously… by Phil Collins was an album that informs pretty much all of Gotye’s songwriting to date. Any sounds in his tracks that sound familiar are of course, exactly that.
They come to Gotye in his dreams, and he gathers them round him like little children round a campfire, desperate (although they don’t know it) for visions of a glorious future, where all children (that is, “sounds”) can play (read: “resound”) together harmoniously… in a world where love rules and everyone will gladly lay their body down for the groove.
Is that how they say it these days?
Hmmm…
Variously described as (i) a reclusive hunchback with a penchant for blue cheese and a horrible flatulence problem, (ii) a leading Soviet authority on ancient and early modern Russian political, economic and social history or (iii) a debilitating affliction of the neck (resulting from a childhood inattention to spelling), in actual fact, Gotye is just a young Australian fellow named Wally De Backer who makes music in his bedroom.
But which account do you find more interesting huh? I mean, really!
Boardface (2004) and Like Drawing Blood (2006) are two lps he has released independently. You can buy them directly from the gotye.com web store via credit card/debit card/barter of precious shells. Op shops, of course, also carry a good deal of Gotye stock, albeit alternately credited and in component form.
Oh, and fyi, Aussies should pronounced Gotye as “gore-ti-yeah”, using that inimitably dry and elongated sound they call an “accent”!
Wally can say that because he was born in Belgium (and he speaks English good).
popatrz na słowa tej piosenki:
Hearts A Mess
Pick apart
The pieces of your heart
And let me peer inside
Let me in
Where only your thoughts have been
Let me occupy your mind
As you do mine
You have lost
Too much love
To fear, doubt and distrust
(It’s not enough)
You just threw away the key
To your heart
You don’t get burned
(’Cause nothing gets through)
It makes it easier
(Easier on you)
But that much more difficult for me
To make you see…
Love ain’t fair
So there you are
My love
Your heart’s a mess
You won’t admit to it
It makes no sense
But I’m desperate to connect
And you, you can’t live like this
Love ain’t safe
You won’t get hurt if you stay chaste
So you can wait
But I don’t wanna waste my love
a tu posluchaj tej piosenki!:
środa, 13 maja 2009
Riceboy Sleeps.
Riceboy Sleeps is an artistic collaboration between Jón Þór Birgisson (singer for the Icelandic post-rock band Sigur Rós) and his boyfriend Alex Somers. Not only do they make visual art, but they also create ambient music.[1] The music tends to be more ethereal and experimental than that of Sigur Rós.
Visual Art.
Riceboy Sleeps began as a Sigur Rós side project around 2003. On November 24, 2006, they released their first picture book with the same name as their project.One thousand hand-numbered editions were produced, and only available in Iceland. However, they released a second edition in July 2007, but it was not hand-numbered.
To spread the word of the book's publishing, Somers and Birgisson held an art exhibition at Gallery Turpentine in Reykjavík, Iceland.In August 2007, they went to Arkansas to hold their first exhibit outside of Iceland. In October of the same year, they held a third exhibit at Melbourne International Arts Festival and were part of the Sequences Art Festival in Reykjavík.
Music.
The two have released two singles: "All the Big Trees" and "Daníell in the Sea."
They also contributed the song "Happiness" to the Dark Was the Night charity compilation album produced by Aaron and Bryce Dessner of The National.
Their debut album Riceboy Sleeps will be released in Europe on July 20 2009.
Visual Art.
Riceboy Sleeps began as a Sigur Rós side project around 2003. On November 24, 2006, they released their first picture book with the same name as their project.One thousand hand-numbered editions were produced, and only available in Iceland. However, they released a second edition in July 2007, but it was not hand-numbered.
To spread the word of the book's publishing, Somers and Birgisson held an art exhibition at Gallery Turpentine in Reykjavík, Iceland.In August 2007, they went to Arkansas to hold their first exhibit outside of Iceland. In October of the same year, they held a third exhibit at Melbourne International Arts Festival and were part of the Sequences Art Festival in Reykjavík.
Music.
The two have released two singles: "All the Big Trees" and "Daníell in the Sea."
They also contributed the song "Happiness" to the Dark Was the Night charity compilation album produced by Aaron and Bryce Dessner of The National.
Their debut album Riceboy Sleeps will be released in Europe on July 20 2009.
wtorek, 12 maja 2009
nick cave
Nick Cave a właściwie Nicolas Edward Cave (ur. 22 września 1957 w Warracknabeal w Australii[1]), muzyk, poeta, pisarz i aktor.
Założyciel i członek The Boys Next Door – zespołu, który w późnych latach siedemdziesiątych zmienił nazwę na The Birthday Party. W 1984 The Birthday Party uległo rozwiązaniu, a dwóch jego członków – Nick Cave i Mick Harvey założyło grupę Nick Cave and the Bad Seeds. Pozostałymi muzykami zakładającymi tę grupę byli Blixa Bargeld, gitarzysta w Einstürzende Neubauten, Barry Adamson i Hugo Race. Inspiracją dla tekstów wykorzystanych na płycie była ówczesna dziewczyna Nicka Cave'a, Anita Lane, która została podana jako członkini zespołu (w istocie nie miała ona żadnego muzycznego wkładu w tą płytę).
Przez ponad 20 lat istnienia, zespół Nick Cave and the Bad Seeds osiągnął znaczący sukces komercyjny, a niektóre ich utwory – w szczególności Where the Wild Roses Grow z płyty Murder Ballads, zaśpiewany przez Cave'a w duecie z Kylie Minogue – stały się światowymi przebojami.
W chwili obecnej, spośród założycieli zespołu ostał się jedynie on. Ostatni z pozostałych, Blixa Bargeld, odszedł w 2003, aby skupić się na pracy w Einstürzende Neubauten, a Mick Harvey opuścił zespół w 2009 roku z powodów osobistych oraz różnicy zdań w kwestiach muzycznych.
Nick Cave wraz z kilkoma osobami ze składu The Bad Seeds (Warren Ellis, Martyn Casey, Jim Sclavunos) założył poboczny projekt Grinderman i w 2007 roku wydał pod szyldem tego zespołu płytę ("Grinderman").
W 1989 napisał i wydał książkę Gdy oślica ujrzała anioła.
Albumy Nicka Cave'a nagrane z The Bad Seeds:
1984 – From Her to Eternity
1985 – The Firstborn Is Dead
1986 – Kicking Against the Pricks
1986 – Your Funeral, My Trial
1988 – Tender Prey
1990 – The Good Son
1992 – Henry's Dream
1993 – Live Seeds
1994 – Let Love In
1996 – Murder Ballads
1997 – The Boatman's Call
1998 – The Best of
2001 – No More Shall We Part
2003 – Nocturama
2004 – Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus
2005 – B-Sides & Rarities
2008 – Dig, Lazarus, Dig!!!
Albumy nagrane z projektem Grinderman:
2007 – Grinderman
Inne albumy z udziałem Nicka Cave'a:
1999 – Nick Cave i przyjaciele W moich ramionach
Książki [edytuj]
And the Ass Saw the Angel – Nick Cave (1989) ISBN 1-880985-72-1
King Ink – Nick Cave (1988) ISBN 1-880985-08-X
King Ink II – Nick Cave (1997) ISBN 2-84261-053-9
The Pocket Canons Bible Series: Authorised King James Version: The Gospel According to Mark: Introduction – Nick Cave (1998) ISBN 0-86241-796-1
Complete Lyrics – Nick Cave (2001) ISBN 0-14-100515-7
Nagrody i wyróżnienia [edytuj]
2007 ARIA Awards ARIA Hall of Fame
2006 Venice Film Festival: Gucci Award (za scenariusz do The Proposition)
2005 Q magazine: Q Classic Songwriter Award
2005 AFI Awards: Najlepszy soundtrack (The Proposition)
2005 Inside Film Awards: Najlepsza muzyka (The Proposition)
2005 Film Critics Circle Of Australia Awards: Najlepszy soundtrack (The Proposition)
2004 Mojo Magazine: Najlepszy album roku 2004 (Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus)
2001 ARIA Awards: Wykonawca roku (No more shall we part)
2001 APRA Music Awards: The Ship Song (Top 30 Best Australian Songs)
1997 APRA Music Awards: Autor roku
1997 ARIA Awards: Najlepszy soundtrack (To have and to hold)
1996 ARIA Awards: Piosenka roku, Singel roku, Najlepsze wydawnictwo pop (Where the Wild Roses Grow)
1990 Time Out Magazine: Książka roku (And The Ass Saw The Angel)
Filmografia [edytuj]
Nick Cave wystąpił w kilku filmach Wima Wendersa:
1987 – Niebo nad Berlinem
1991 – Aż na koniec świata
1993 – Tak daleko, tak blisko
Był on również współscenarzystą i aktorem w filmie niezależnym:
1989 – Ghosts... of the Civil Dead.
W 1991 wystąpił u boku Brada Pitta i Samuela L. Jacksona w filmie Johnny Suede (reż. Tom DiCillo).
W 2007 zagrał w epizodzie w "Zabójstwie Jessego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda" w którym był też współkompozytorem muzyki.
Założyciel i członek The Boys Next Door – zespołu, który w późnych latach siedemdziesiątych zmienił nazwę na The Birthday Party. W 1984 The Birthday Party uległo rozwiązaniu, a dwóch jego członków – Nick Cave i Mick Harvey założyło grupę Nick Cave and the Bad Seeds. Pozostałymi muzykami zakładającymi tę grupę byli Blixa Bargeld, gitarzysta w Einstürzende Neubauten, Barry Adamson i Hugo Race. Inspiracją dla tekstów wykorzystanych na płycie była ówczesna dziewczyna Nicka Cave'a, Anita Lane, która została podana jako członkini zespołu (w istocie nie miała ona żadnego muzycznego wkładu w tą płytę).
Przez ponad 20 lat istnienia, zespół Nick Cave and the Bad Seeds osiągnął znaczący sukces komercyjny, a niektóre ich utwory – w szczególności Where the Wild Roses Grow z płyty Murder Ballads, zaśpiewany przez Cave'a w duecie z Kylie Minogue – stały się światowymi przebojami.
W chwili obecnej, spośród założycieli zespołu ostał się jedynie on. Ostatni z pozostałych, Blixa Bargeld, odszedł w 2003, aby skupić się na pracy w Einstürzende Neubauten, a Mick Harvey opuścił zespół w 2009 roku z powodów osobistych oraz różnicy zdań w kwestiach muzycznych.
Nick Cave wraz z kilkoma osobami ze składu The Bad Seeds (Warren Ellis, Martyn Casey, Jim Sclavunos) założył poboczny projekt Grinderman i w 2007 roku wydał pod szyldem tego zespołu płytę ("Grinderman").
W 1989 napisał i wydał książkę Gdy oślica ujrzała anioła.
Albumy Nicka Cave'a nagrane z The Bad Seeds:
1984 – From Her to Eternity
1985 – The Firstborn Is Dead
1986 – Kicking Against the Pricks
1986 – Your Funeral, My Trial
1988 – Tender Prey
1990 – The Good Son
1992 – Henry's Dream
1993 – Live Seeds
1994 – Let Love In
1996 – Murder Ballads
1997 – The Boatman's Call
1998 – The Best of
2001 – No More Shall We Part
2003 – Nocturama
2004 – Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus
2005 – B-Sides & Rarities
2008 – Dig, Lazarus, Dig!!!
Albumy nagrane z projektem Grinderman:
2007 – Grinderman
Inne albumy z udziałem Nicka Cave'a:
1999 – Nick Cave i przyjaciele W moich ramionach
Książki [edytuj]
And the Ass Saw the Angel – Nick Cave (1989) ISBN 1-880985-72-1
King Ink – Nick Cave (1988) ISBN 1-880985-08-X
King Ink II – Nick Cave (1997) ISBN 2-84261-053-9
The Pocket Canons Bible Series: Authorised King James Version: The Gospel According to Mark: Introduction – Nick Cave (1998) ISBN 0-86241-796-1
Complete Lyrics – Nick Cave (2001) ISBN 0-14-100515-7
Nagrody i wyróżnienia [edytuj]
2007 ARIA Awards ARIA Hall of Fame
2006 Venice Film Festival: Gucci Award (za scenariusz do The Proposition)
2005 Q magazine: Q Classic Songwriter Award
2005 AFI Awards: Najlepszy soundtrack (The Proposition)
2005 Inside Film Awards: Najlepsza muzyka (The Proposition)
2005 Film Critics Circle Of Australia Awards: Najlepszy soundtrack (The Proposition)
2004 Mojo Magazine: Najlepszy album roku 2004 (Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus)
2001 ARIA Awards: Wykonawca roku (No more shall we part)
2001 APRA Music Awards: The Ship Song (Top 30 Best Australian Songs)
1997 APRA Music Awards: Autor roku
1997 ARIA Awards: Najlepszy soundtrack (To have and to hold)
1996 ARIA Awards: Piosenka roku, Singel roku, Najlepsze wydawnictwo pop (Where the Wild Roses Grow)
1990 Time Out Magazine: Książka roku (And The Ass Saw The Angel)
Filmografia [edytuj]
Nick Cave wystąpił w kilku filmach Wima Wendersa:
1987 – Niebo nad Berlinem
1991 – Aż na koniec świata
1993 – Tak daleko, tak blisko
Był on również współscenarzystą i aktorem w filmie niezależnym:
1989 – Ghosts... of the Civil Dead.
W 1991 wystąpił u boku Brada Pitta i Samuela L. Jacksona w filmie Johnny Suede (reż. Tom DiCillo).
W 2007 zagrał w epizodzie w "Zabójstwie Jessego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda" w którym był też współkompozytorem muzyki.
środa, 6 maja 2009
k-hole
Ketamina (anaestheticum, anestetyk dysocjacyjny, ATC: N 01 AX 03), wśród substancji psychoaktywnych klasyfikowana jako dysocjant psychodeliczny, lek używany w medycynie i weterynarii do znieczulania przedoperacyjnego. Farmakologiczne działanie ketaminy podobnie do dekstrometorfanu i fencyklidyny, lecz o wiele krótsze i pozbawione części ich efektów ubocznych.
Ketamina jest pochodną fencyklidyny. Jej nazwy handlowe to Narkamon, Ketanest oraz Kalypsol. Ketamina oprócz wywoływania narkozy ma także działanie przeciwbólowe. Wykorzystywana jest w anestezjologii do wprowadzenia do znieczulenia złożonego oraz rzadko jako samodzielny lek anestetyczny. Jako monoanestetyk nadaje się do zabiegów krótkotrwałych nie powodujących bólu trzewnego. Jest wykorzystywana przy niektórych zabiegach diagnostycznych u dzieci, w operacjach plastycznych i przy bolesnych zmianach opatrunków u oparzonych. Wykorzystuje się ją również w krótkotrwałych zabiegach chirurgicznych oraz do wielokrotnych znieczuleń u tego samego chorego (m.in. w znieczuleniach złożonych w połączeniu z innymi lekami – benzodiazepinami, barbituranami, neuroleptykami). Wywołuje specyficzny rodzaj narkozy zwany "narkozą dysocjacyjną" lub "anestezją zdysocjowaną". Polega ona na selektywnym hamowaniu niektórych struktur OUN (utratę przytomności) z pobudzeniem innych (katalepsja, ruchy gałek ocznych, halucynacje). Dawka anestetyczna ketaminy wynosi 1-2 mg/kg masy ciała. Obecnie ketamina używana jest głównie w weterynarii do znieczulania przedoperacyjnego małych zwierząt.
Ketamina podana dożylnie wywołuje następujące działania:
po około 20 sekundach od podania powoduje uczucie znieczulenia twarzy;
następnie dochodzi do zerwania kontaktu z chorym, pojawia się charakterystyczny dla ketaminy oczopląs poziomy i pionowy, mogą wystąpić ruchy mimowolne oraz wokalizacja;
po około 15 minutach powraca przytomność.
Do działań niepożądanych ograniczających jej stosowanie zaliczyć można: halucynacje, nudności i wymioty, wzrost ciśnienia tętniczego a także ciśnienia śródczaszkowego. Do łagodzenia działań niepożądanych podaje się łącznie z ketaminą benzodiazepiny (diazepam, midazolam) i barbiturany (Tiopental). Ketamina może także powodować depresję lub nadmierną stymulację ośrodka oddechowego
Ketamina, podobnie jak PCP i DXM jest psychodelikiem dysocjacyjnym. Ze względu na silne działanie psychoaktywne bywa używana rekreacyjnie. Efekty działania ketaminy na stan świadomości obejmują uczucie depersonalizacji, odrealnienia, oderwania od ciała, zaburzenia w odczuwaniu upływu czasu, barwne wizje i efekty wizualne przypominające marzenia senne a w większych dawkach także utratę kontaktu ze światem zewnętrznym. Na zachodzie ketamina jest obok MDMA i GHB najpopularniejszą używką klubową. Ciekawostką ciągle podlegającą badaniom jest to że substancja ta różnie działa na mężczyzn o orientacji homoseksualnej a inaczej o orientacji heteroseksualnej. Mężczyzna homoseksualny podobnie jak heteroseksualne kobiety podczas np. znieczulenia w czasie operacji mają barwne marzenia senne, zachowują się spokojnie, doznania są przyjemne. Inaczej sytuacja wygląda gdy zabiegowi poddany jest mężczyzna heteroseksualny, znieczulenie powoduje u niego agresje i negatywne doznania.
Popular Culture
The 1997 album Dig Your Own Hole by the British electronica duo The Chemical Brothers included a song titled "Lost in the K-Hole."
The album So Long and Thanks for All the Shoes, released in 1997 by the American punk-rock band NOFX included a song titled "Kids of the K-Hole".
Indie band Silver Jews also included a song titled "K-Hole" on their 2005 album Tanglewood Numbers.
The opening track of CocoRosie's album Noah's Ark is also titled "K-Hole".
The song "Katrina and the K-Hole" is featured on the Lifter Puller album Fiestas and Fiascos.
The song Beware Our Nubile Miscreants, from the 2008 album Skeletal Lamping by Of Montreal features the lyric "He's the sort of guy who will leave you in a K-hole to go play Halo in the other room."
The song "Special K" by Placebo
The music video for "E-Talking" by Soulwax includes a segement of video detailing a ketamine user in a hole shaped like a K.
In the Strangers With Candy episode "Who Wants Cake?" Jerri Blank, who is conflicted about snitching on a retarded girl, says she is "really in a K-hole."
Stephen Colbert stated on his show on January 21, 2009, that he wanted to be remixed for a clubgoer caught in a K-hole.
In an episode of Peep Show, Sophie's cousin Barney takes ketamine and ends up in a "k-hole".
In an episode of Six Feet Under, Claire's friend Russell has fallen into a "K-Hole" and is trying to get out.
Ketamina jest pochodną fencyklidyny. Jej nazwy handlowe to Narkamon, Ketanest oraz Kalypsol. Ketamina oprócz wywoływania narkozy ma także działanie przeciwbólowe. Wykorzystywana jest w anestezjologii do wprowadzenia do znieczulenia złożonego oraz rzadko jako samodzielny lek anestetyczny. Jako monoanestetyk nadaje się do zabiegów krótkotrwałych nie powodujących bólu trzewnego. Jest wykorzystywana przy niektórych zabiegach diagnostycznych u dzieci, w operacjach plastycznych i przy bolesnych zmianach opatrunków u oparzonych. Wykorzystuje się ją również w krótkotrwałych zabiegach chirurgicznych oraz do wielokrotnych znieczuleń u tego samego chorego (m.in. w znieczuleniach złożonych w połączeniu z innymi lekami – benzodiazepinami, barbituranami, neuroleptykami). Wywołuje specyficzny rodzaj narkozy zwany "narkozą dysocjacyjną" lub "anestezją zdysocjowaną". Polega ona na selektywnym hamowaniu niektórych struktur OUN (utratę przytomności) z pobudzeniem innych (katalepsja, ruchy gałek ocznych, halucynacje). Dawka anestetyczna ketaminy wynosi 1-2 mg/kg masy ciała. Obecnie ketamina używana jest głównie w weterynarii do znieczulania przedoperacyjnego małych zwierząt.
Ketamina podana dożylnie wywołuje następujące działania:
po około 20 sekundach od podania powoduje uczucie znieczulenia twarzy;
następnie dochodzi do zerwania kontaktu z chorym, pojawia się charakterystyczny dla ketaminy oczopląs poziomy i pionowy, mogą wystąpić ruchy mimowolne oraz wokalizacja;
po około 15 minutach powraca przytomność.
Do działań niepożądanych ograniczających jej stosowanie zaliczyć można: halucynacje, nudności i wymioty, wzrost ciśnienia tętniczego a także ciśnienia śródczaszkowego. Do łagodzenia działań niepożądanych podaje się łącznie z ketaminą benzodiazepiny (diazepam, midazolam) i barbiturany (Tiopental). Ketamina może także powodować depresję lub nadmierną stymulację ośrodka oddechowego
Ketamina, podobnie jak PCP i DXM jest psychodelikiem dysocjacyjnym. Ze względu na silne działanie psychoaktywne bywa używana rekreacyjnie. Efekty działania ketaminy na stan świadomości obejmują uczucie depersonalizacji, odrealnienia, oderwania od ciała, zaburzenia w odczuwaniu upływu czasu, barwne wizje i efekty wizualne przypominające marzenia senne a w większych dawkach także utratę kontaktu ze światem zewnętrznym. Na zachodzie ketamina jest obok MDMA i GHB najpopularniejszą używką klubową. Ciekawostką ciągle podlegającą badaniom jest to że substancja ta różnie działa na mężczyzn o orientacji homoseksualnej a inaczej o orientacji heteroseksualnej. Mężczyzna homoseksualny podobnie jak heteroseksualne kobiety podczas np. znieczulenia w czasie operacji mają barwne marzenia senne, zachowują się spokojnie, doznania są przyjemne. Inaczej sytuacja wygląda gdy zabiegowi poddany jest mężczyzna heteroseksualny, znieczulenie powoduje u niego agresje i negatywne doznania.
Popular Culture
The 1997 album Dig Your Own Hole by the British electronica duo The Chemical Brothers included a song titled "Lost in the K-Hole."
The album So Long and Thanks for All the Shoes, released in 1997 by the American punk-rock band NOFX included a song titled "Kids of the K-Hole".
Indie band Silver Jews also included a song titled "K-Hole" on their 2005 album Tanglewood Numbers.
The opening track of CocoRosie's album Noah's Ark is also titled "K-Hole".
The song "Katrina and the K-Hole" is featured on the Lifter Puller album Fiestas and Fiascos.
The song Beware Our Nubile Miscreants, from the 2008 album Skeletal Lamping by Of Montreal features the lyric "He's the sort of guy who will leave you in a K-hole to go play Halo in the other room."
The song "Special K" by Placebo
The music video for "E-Talking" by Soulwax includes a segement of video detailing a ketamine user in a hole shaped like a K.
In the Strangers With Candy episode "Who Wants Cake?" Jerri Blank, who is conflicted about snitching on a retarded girl, says she is "really in a K-hole."
Stephen Colbert stated on his show on January 21, 2009, that he wanted to be remixed for a clubgoer caught in a K-hole.
In an episode of Peep Show, Sophie's cousin Barney takes ketamine and ends up in a "k-hole".
In an episode of Six Feet Under, Claire's friend Russell has fallen into a "K-Hole" and is trying to get out.
Subskrybuj:
Posty (Atom)